Nikt się nie dowie recenzja

W stylu pisania pani Agnieszki podoba mi się, że autorka dość często zarzuca wędkę licząc na to, że złapie się na nią czytelnik. Cierpliwie czeka, aż spławik drgnie i dopiero wtedy rusza dalej.

Pietrzyk w nowej książce opiera się na obszernym tle społeczno-obyczajowym, na podwalinach rodziny, tajemnic, kłamstw i bólu buduje tragedie, jakie nawiedzają Mierzeję i Kąty Rybackie. W tej małej turystycznej miejscowości dochodzi do tragedii uderzającej w rodzinę po przejściach. Pisarz wraz z dziećmi są idealnym celem plotek, domysłów, chorobliwej ciekawości mieszkańców oraz czytelników. W miarę toczącego się śledztwa prowadzonego wielostronicowo i ze skrajnie różnych pobudek wyłania się prawdziwy obraz dramatu, który miał początek znacznie wcześniej niż feralnego dnia, od którego zaczyna się "Nikt się nie dowie".

Coraz mocniej przekonuję się do polskich autorów. Po moim zachwycie nad wcześniejszą książką autorki pt. "Zostań w domu", o którym wspominałam rok temu iż z przyjemnością obejrzałabym ekranizację - gdyby ktoś taką planował - nie zawiodłam się i tym razem. Choć ta nowość nie porwała mnie rośnie mocno to przyznaję, że książkę czyta się naprawdę dobrze. Jest napisana swobodnie, bez zbędnego przedłużania opisami i filozofiami snutymi przez bohaterów. Emocje narastają stopniowo i z rozdziału na rozdział sieć kłamstw i domysłów gęstnieje. W pewnym momencie jednak poczułam, że sporo tu przypadków i tragedii, jak na jedną miejscowość, rodzinę czy postać, co tym samym odżegnało mnie od możliwej do zaistnienia historii. Podarowałabym sobie również niepotrzebne retrospekcje i przedstawianie skrajnie różnych sytuacji, które zawsze miały jeden finał - powodowało to we mnie brak zaufania względem intencji bohaterów. Podejrzewałam każdego o wszystko doszukując się motywów i oczekując ukarania winnych, by na końcu dowiedzieć się, że i tak zostałam poniekąd wyprowadzona w pole.
Podsumowując: kupuję autorkę w całości, lubię styl, jakim raczy czytelnika. Wiadomym jest, że jedna książka wypadnie lepiej, druga nieco gorzej i choć "Nie powiem nikomu" nie jest idealna, to jest coś co urzeka mnie w słowach pisanych pani Agnieszki.

"...mogliśmy być szczęśliwi, gdyby nie te przypadkowe zdarzenia, których jesteśmy niechcianymi sprawcami i których skutki musimy ponosić."