Rzeka zaklęta recenzja

Cudowna wyspa podzielona na pół. Jak dwie połówki monety tak Wschód z Zachodem nie potrafią żyć bez siebie. Nienawidzą, sieją wśród siebie strach, mają zupełnie inną kulturą i wykorzystują magię, aby żyć w niezgodzie. Nienawiść to upiorna rzecz, lecz taka prosta w swym rozumowaniu. Może rozczarować, lecz też doprowadzić do czegoś z goła odmiennego.

Jack, a może John? Zwał jak zwał. Po dziesięciu latach powraca na wyspę, do rodziny, czy aby na pewno nadal jest to jego dom? Czy jednak co nieco się zmieniło, rozpadło, a może ewoluowało. Nie pomaga w tym wszystkim tajemnica, o której nawet wiatr nie chce mówić. Zna ją, lecz nie przekazuje dalej. Historia zatacza koło, a legendy nie są legendami to ludzie, którzy żyją wokół nas i są prawdziwi jak tylko się da.

Przez tą historię popłynęłam, z wdziękiem wśród szumu drzew niesiona tylko sobie znaną melodią. Pochłonęła mnie, wylała na mnie morza łez, lecz też wiadra zimnej wody. Wiatr porwał mnie w tę opowieść, a emocje przytłoczyły. Uświadomiły jak blisko nienawiść jest z miłością. Do czego może doprowadzić to jak bardzo w coś wierzymy, co nam wpajano od zarania dziejów, a jak bardzo przeczy wszystkiemu co widzimy. Jesteśmy tylko ludźmi i możemy być omylni. Po pierwsze sam styl w jakim jest napisana historia trafił do mnie dogłębnie. Z początku powoli rozwija się ta historia, aby nabrać tempa, zaciekawić, porzucić, dać nie jasne odpowiedzi, żeby na koniec zaskoczyć i pozostawić z niedosytem. Pomysł, aby podzielić wyspę na dwa różne klany, które nienawidzą się ze sobą, mają różne kultury i oddają cześć innym duchom jest niesamowita. Magia, za którą trzeba zapłacić. Daje, lecz też odbiera. Nie jest prosta, za to możemy ją poznać na różnych płaszczyznach. W tym wszystkim nie zapominajmy o muzyce, którą autorka rozłożyła na części pierwsze, idealnie wplotła w historię nadając w niektórych fragmentach potrzebną melancholię. Znajdziecie też tutaj miłość, która nie jest łatwa. Przysparza ból, cierpienie, odsłania przed nami samych siebie, nasze najgłębsze sekrety. Znajdziemy też miłość bezpieczną owianą rodzinnym ciepłem, dzięki której będziemy mogli spokojnie spać. Ona też nie jest idealna i napędza nam strachu, trzyma w niepewności i otwiera oczy.

Poznaliśmy w tej części tylko połowę duszków i połowę magii, która otacza wyspę. Tajemnice zostały rozwiązane, jednak w dalszym ciągu nie dały odpowiedzi: co przyniesie jutro. Muzyka niekoniecznie ukoiła nas na sam koniec. Więcej pytań niż odpowiedzi choć zarys w głowie mamy i nie mogę doczekać się kontynuacji.