Poryw recenzja

Jest to moje pierwsze spotkanie z twórczością autorki i muszę przyznać, że, choć to jej debiut, zrobiła na mnie duże wrażenie swoją dojrzałością pióra. Idealnie wykreowała postacie, stworzyła skomplikowaną zagadkę kryminalną oraz poruszyła trudny temat radzenia sobie z traumą i życie w przemocowym związku.

Łódzka komisarz, Lena Rudnicka, przyjmuje zgłoszenie zaginięcia księgowego, Klemensa Chmielnego. Szybko okazuje się, że śledztwo dotyczy jego śmierci, a do sprawy dołącza charyzmatyczny prokurator Krzysztof Nawrocki. Na komendę zostaje oddelegowany młody sier­żant Marcel Wolski. Wbrew Lenie zostaje jej nowym partnerem. Okazuje się też, że ta dwójka poznała się już na gruncie prywatnym. Koneksje obojga sprawiają dodatkową przeszkodę, by ta dwójka mogła zawrzeć kompromis. O ile Marcel kieruje się sztywnymi zasadami, normami moralnymi, o tyle Lena łamie wszystkie konwenanse.
Ta trzydziestopięcioletnia komisarz nie chodzi na ustępstwa. Jest bezkompromisowa i konfliktowa. Ma trudności z funkcjonowaniem w grupie zarówno na płaszczyźnie zawodowej jak i prywatnej. Wydarzenia z przeszłości odcisnęły na niej piętno. Lekami opioidowymi zagłusza wyrzuty sumienia. Ma chwiejne nastroje, które wylewają się na każdą napotkaną przez nią osobę. Równie szybko traci panowanie nad sobą, jak i odzyskuje spokój. Nie lubi małostkowości, własnej bezradności i słabości. Nie wzruszają jej krzywdy, smutki i radości innych.
To jednak w żaden sposób nie dominuje fabuły, wręcz przeciwnie czytelnik otrzymuje jedynie nieliczne informacje na temat jej stanu psychicznego. Autorka nie zanudza historii zbędnymi opisami, czy to otoczenia, czy wewnętrznych rozterek bohaterów.
Zawodowo Lena nie ma sobie równych. Jest spostrzegawczym obserwatorem, który doskonale poznał ludzką psychikę. Uważa, że w dotarciu do sprawcy główną rolę odgrywają aspekty niewerbalne, ludzkie zachowania, reakcje. Czynniki psychologiczne wraz z analizą dowodów tworzą pełny obraz i pomagają w dotarciu do prawdy.
Kreacja bohaterki nie popada w stereotypy. W prozie rzadko można trafić na tak bezprecedensową postać kobiecą. Wyrachowana, wredna zołza, którą ciężko jest obdarzyć sympatią, ale jej zachowanie intryguje i ciekawi. Marcelowi należy się medal za znoszenie tego babska. Jego postać emanuje magnetyzmem. Jest przeciwieństwem Leny, a jak wiadomo przeciwieństwa się przyciągają.

Bohaterów mogę określić tylko w samych superlatywach, ale nawet najlepiej wykreowane postacie byłyby bezużyteczne gdyby nie zostały obsadzone w porywającej, pełnej zagadek i zwrotów akcji fabule.
Autorka pobudziła czytelniczy apetyt. Sięgam po dwójkę.