Posiadłość East Lynne recenzja

Mrs. Henry Wood, czyli autorka, która jest moim prywatnym odkryciem tego roku. Nie słyszałam wcześniej ani o niej samej, ani o jej twórczości. Tymczasem okazuje się, że w czasach sobie współczesnych była całkiem popularną i poczytną pisarką, podobno nawet bardziej poczytną niż Charles Dickens. Po lekturze "Posiadłości East Lynne" nie dziwi mnie już zupełnie, dlaczego.

Tytułowa posiadłość należy do lorda Mount Severn, ktory wskutek zbyt nierozważnego życia zmuszony jest go sprzedać. Dwór kupuje od niego prawnik, Archibald Carlyle. Carlyle zakochuje się w córce lorda. Kiedy ten umiera, nie pozostawiając Isabel żadnego finansowego zaplecza, Carlyle postanawia oświadczyć się jej. Wracają do East Lynne już jako małżeństwo. I zaczynają się mierzyć z problemami codzienności, sprawami z przeszłości, zazdrością, podejrzeniami.ad

To porywająca powieść obyczajowo - kryminalna, w centrum której stoją zbrodnie sprzed lat, miłosne afery, wielka polityka i nieco mniejsze problemy małej społeczności West Lynne. Miłośnicy wartkiej akcji będą zachwyceni! Mimo objętości książkę czyta się ekspresowo, bo też dzieje się w niej dużo i w szybkim tempie. Fabuła jest tutaj zatem niezaprzeczalnym atutem. Mnie zabrakło w niej może tylko nieco bardziej pogłębionych portretów psychologicznych bohaterów oraz mocniej zaznaczonego tła społeczno - obyczajowego. Wolałabym też, żeby postaci nie były tak jednowymiarowe: zepsute do szpiku kości, złośliwe i podstępne lub irytująco krystaliczne, świątobliwe i bez skazy.

Chociaż są osoby wyróżniające się, w tym absolutnie fenomenalna panna Carley, siostra głównego bohatera, pierwsza megiera powieści, przemądrzała stara panna, mistrzyni ciętej riposty, która, choć reprezentuje sobą imponujący wachlarz cech negatywnych, to jednak broni się jako jedna z najbardziej ludzkich postaci. No i oczywiście szara eminencja, czyli pan Dill, cierpliwie i z klasą znoszący wszystkie jej docinki. Nie będzie to pewnie moja ulubiona powieść, bo o zdradzie małżeńskiej lepiej jednak napisał Tołstoj w "Annie Kareninie", a o stałości uczuć - Jane Austen w "Perswazjach". Ale z pewnością będzie to jedna z tych książek, do których wrócę w przyszłości. Choćby i dla samej panny Carlyle.