Korzenie Lilli. Tom 1 recenzja

Korzenie Lilii. Tom 1.” to debiutancka powieść Piotra Moskali. Premiera książki miała miejsce 10 maja, dostępna jest też w formie e-booka.

Głównym bohaterem powieści jest niespełna trzydziestoletni Antek. Od trzeciego roku życia był on przygotowywany do wstąpienia do Polonorum – najstarszej polskiej tajnej organizacji podziemnej. „To były niezliczone godziny nauki: dziesięć języków z dwudziestoma różnymi dialektami, topografia światowych metropolii i najbardziej zapalnych miejsc na świecie w jednym palcu, setki tysięcy godzin fizyki, rusznikarstwa, mechaniki, chemii pirotechnicznej i hakingu.” Przewyższał siłą, zręcznością i przebiegłością Chucka Norrisa, Jamesa Bonda czy Bruce Lee. „Potrafi niespotykanie improwizować. Jakimś cudem zawsze wychodzi cało nawet z najgorszych opresji.” Większość członków Polonorum wywodziła się ze „Świtezi. „Świteź” obejmowała głownie wyjątkowo uzdolnione dzieci z sierocińców oraz tym podobnych placówek, ale co jakiś czas oddawano do niej także dzieci z wpływowych szlacheckich rodów, które od wielu pokoleń działały na rzecz organizacji.”

Akcja rozpoczyna się w dzień sylwestrowy 2029 roku, a więc wybiega kilka lat w przyszłość. Książka do cienkich nie należy, ma 716 stron i mały druk, trzeba przeznaczyć na czytanie więcej czasu niż zwykle. Zdecydowanie jednak warto, fabuła jest dynamiczna z dużą ilością zwrotów akcji. Oprócz brawurowych potyczek bohaterów z rosyjskimi i niemieckimi wywiadami dostaje czytelnik odniesienia do dawnej historii Polski. Zdarzenia historyczne podkoloryzowane przez autora fikcją. Z kolei przyszłość to odniesienia do funkcjonowania Unii Europejskiej. Czy spełni się w 2030 roku to, co opisuje autor? Raczej bym tego nie chciała. To książka, która łączy kilka gatunków literackich; fantastyki, sensacji, thrillera i literatury przygodowej. Bohaterowie są dobrze wykreowani, zarówno Antek jak i tytułowa Lilli skromnością nie grzeszą, ale można ich polubić. Przewiduję, że między nimi narodzi się bliższa więź. Nie brakuje też w powieści czarnych charakterów. Zakończenie niczego nie wyjaśnia, ale na szczęście powstaje drugi tom. Już nie mogę doczekać się dalszego ciągu tej historii. Pierwszy tom czytałam wykorzystując nawet czas, kiedy na kuchence nastawiony był obiad.