Powrót z Bambuko recenzja

Czy będąc osobą, która od wieeelu lat totalnie uwielbia muzyczną twórczość Kasi Nosowskiej, mogę wystawić obiektywną opinię o tej książce? Nie sądzę! Zresztą czy kiedykolwiek recenzja może być obiektywna? Przecież zawsze jest to jedynie odbicie moich wrażeń po lekturze (ten wątek również został poruszony w książce).

"Powrót z Bambuko" to zbiór krótkich, ale jakże bogatych w treść, tekstów, które dotykają kwestii ważnych i głębokich. Autorka odnosi się w nich, w sposób czasem mniej, niekiedy bardziej abstrakcyjny, do własnych życiowych doświadczeń. Nic dziwnego, w końcu nie co innego, jak one właśnie, są źródłem jej życiowej mądrości. Traktując je jak swego rodzaju bazę wypadową, wskazuje czytelnikowi, w których miejscach my, ludzie, często dajemy sobą manipulować, oddajemy wolność lub pozwalamy, by nam ją odbierano. Jak często przez wiele lat tkwimy w schematach, w które życie brutalnie wepchnęło nas, używając do tego rąk lub słów naszych rodziców, dziadków, partnerów. Podkreśla, że żyjąc w wiecznym oddaleniu od siebie, stosując się do nie swoich zasad, tracimy cenne chwile życia, które mamy przecież do wykorzystania tylko jedno. Czy nie lepiej zatem wybrać funkcjonowanie na własnych warunkach, bez względu na to, co powiedzą ludzie i jak odbierze nas świat? To chyba nie podlega dyskusji...Droga, którą musimy pokonać, by było to możliwe, często jest wyboista, wielokrotnie będziemy chcieli z niej zawrócić. Jednak jeśli wytrwamy, wygramy własne życie.

Podczas czytania "Powrotu z Bambuko" wiele razy uśmiechałam się pod nosem, uraczona doskonałym, pełnym ironii (także autoironii) poczuciem humoru autorki. Nie znaczy to jednak, że książka jest zabawna. No nie. Jest pełna bólu, płyną z niej wspomnienia utraconych szans, niewykorzystanych okazji, momentów, w których kontrolę nad życiem sprawował ktoś inny, niż główna zainteresowana. Co jednak niezwykle ważne, i chyba po to jest ta książka, wnioski wyciągnięte z tych lekcji stały się podstawą w walce o lepsze, zdrowsze jutro. Czasem trzeba przepracować pewne rzeczy w terapii, czasami trzeba mocno wyjść poza siebie, ale zawsze warto, by na końcu tej drogi widzieć obraz, przedstawiający mnie samego, dobrego dla siebie i żyjącego tak, by mieć z danego mi czasu jak największą satysfakcję.