Sanitariuszka "Dora". Nie było czasu na strach recenzja

Autorka spisała wspomnienia 97-letniej Janiny Różeckiej , z domu Gutowskiej ps. "Dora". Pani Janeczka, bo tak niej wszyscy mówią, brała czynny udział w Powstaniu Warszawskim, w swym rodzinnym domu wraz z matką i siostrą ukrywały podczas wojny Żydów, za co zostały oznaczone medalem Sprawiedliwy wśród Narodów Świata. Po zakończeniu wojny przez zieloną granicę uciekła z Polski będącej pod sowieckim nadzorem, by jednak w 1947 roku wrócić do kraju i żyć w nim krzewiąc pamięć o Powstaniu wśród młodzieży. Przez ponad 60 lat pracowała w warszawskim liceum im. Sempołowskiej , gdzie jeszcze teraz współpracuje z młodzieżą, czynnie uczestnicząc w spotkaniach. Tomasz Markowski, przewodnik po Warszawie, tak o niej mówi: "zawsze byłem i jestem pod wrażeniem jej otwartości, życzliwości, zainteresowania problemami innych, energią i optymizmem. (...) Ciągle ciekawa świata (...). Ludziom udziela się jej optymizm i poczucie humoru. Dla mnie to bohater nie jakiegoś okresu w naszej historii, ale bohater wszechczasów".
Wspomnienia okraszone są wieloma zdjęciami , przedstawiającymi Panią Janinę i jej rodzinę.
Wspomnień się nie ocenia, bo nie są wymysłem autora, są po prostu tym, co przyniósł los.
Do autorki mam jedynie malutką pretensję, że nie umieściła w książce więcej opowieści Pani Janeczki, bo jak sama pisze, były ich setki.