Improwizator recenzja

Powieść napisał Andersen w 1835 roku, gdy autor miał 30 lat,a wydanie polskie nastąpiło w 1859 roku - jak informuje Wikipedia. W skrócie powiem, że powieść nie rzuciła mnie na kolana. Owszem, bohater był postacią ciekawą, ale powieść była typowa dla swojego czasu. Wszystko, narracja, typ bohatera, obrazowanie, przygody wpisują ją w nurt realizmu dziewiętnastowiecznego. Miałam wrażenie, że powieść jest połączeniem: Dickensa, Sindbada Żeglarza i powieści wiktoriańskiej. W czytaniu przeszkadzały mi opisy, które były jak dla mnie przydługie. Nie mogłam się oprzeć, żeby nie omijać ich wzrokiem i przeskakiwać kolejne partie tekstu.Książka nie jest jednak bublem, coś w niej jest miłego, jakaś myśl przewodnia, coś z baśni. Właśnie, coś z baśni, w których autor był niezrównany. Bohatera poznajemy na przestrzeni lat, od dzieciństwa aż do dorosłości. Przechodzi on kolejne koleje losu i rzuca się na świat garściami: szkoła, przyjaźń, miłość, podróże. Chce wszystkiego, ale po latach zdaje sobie sprawę, że najważniejsza jest miłość. i zdaje sobie sprawę z tego, co przez to rzucanie się na nowe rzeczy stracił. Najpiękniejsze w książce są opisy spotkań z kobietami, najsmutniejsze - fragmenty o matce, a najbarwniejsze - opisy Wenecji i innych pięknych zakątków.
Po lekturze tej powieści Andersen pozostanie dla mnie niezrównanym autorem baśni. Czytałam, że baśnie były dla niego 'wprawkami', że marzył o napisaniu dramatu albo powieści. Tak pewnie mówiła mu epoka - czasy przedwiktoriańskie, gdy dziecko nie było adresatem książek, gdy było 'masą do ulepienia', nie tak jak teraz. Ale to baśnie były gatunkiem, w którym nie było miejsca na długaśne opisy, gdy naprawdę bajkopisarz musiał wiedzieć co chce opowiedzieć, były gatunkiem nastawionym na inicjację bohatera, jego przemianę duchową, dojście do prawdy życiowej, zrozumienie tego co jest dobre, a co złe. I w tym kontekście, paradoksalnie powieść 'Improwizator' jest utworem, z którego baśniopisarz takiej rangi jak Andersen mógłby stworzyć przepiękną baśń. A tak, to jest typową powieścią o dorastaniu. Myślę, że dobrze, że ją wydano, bo dobrze wiedzieć, jak Andersen pisał dla dorosłych, ale nie sposób nie stwierdzić, że książka jest średnia.