Dobre maniery w przedwojennej Polsce recenzja

Rzecz w miarę ciekawa ( o mankamentach napiszę za chwilę:)) i warta poznania ze względu na sposób bycia i postępowania współczesnych ludzi. Wiemy przecież, że czasy te odznaczały się pewną formalnością i surowością w przestrzeganiu reguł i norm ( za ich łamanie groził ostracyzm społeczny). I jak niektórzy zafrasowani i zdegustowani wylewającym się zewsząd grubiaństwem, zawodzą, że kiedyś określone zachowania nie były akceptowalne. Nastąpiło przesunięcie granic, toleruje się arogancję i obcesowość, usprawiedliwiając je: Bo taki jestem i już. Otóż nie, poniżanie drugiego człowieka i wywyższanie się świadczy jedynie o impertynencji i gruboskórności. Również pojęcie bezstresowego wychowania zrobiło zawrotną karierę, ale jego twórca miał coś zupełnie innego na myśli.

Z czym więc kojarzy nam się przedwojenna kindersztuba? Z pewnością z wysoką kulturą osobistą, panowaniem nad sobą, taktem oraz powściągliwością w relacjach. Prawdą jest stwierdzenie, iż:

Autorka przygląda się różnym grupom społecznym, zawodowym. Przypomina o etykiecie obowiązującej podczas rozmaitych uroczystości: chrzciny, komunia, ślub czy spotkań towarzyskich.

Nader często uważa się pocałunek w rękę za relikt przeszłości, ale jeśli już, to bardzo miły:) Niedopuszczalne było spożywanie posiłków na ulicy, nadużywanie gościnności. Dzieci pod żadnym pozorem nie mogły kończyć jedzenia, dopóki nie uczynił tego starszy. Za nieposłuszeństwo surowo karano latorośle ( np. pocałowanie ojca w rękę). W złym tonie były plotki i obmowa (chociaż to też najstarsze profesje świata, oprócz nierządu:)).

Teraz będę się czepiać:)

Przeszkadza mi nieuporządkowana treść, znaczne jej wypełnienie przez fotografie, puste strony. W zalewie prostactwa ( w zachowaniu, mowie i piśmie), publikacja wydawała się być wartościową. Kilka lat wcześniej miałam przyjemność zaznajomienia się z książkami Tadeusza Rojka i dyplomaty Edwarda Pietkiewicza.

Maria Barbasiewicz nie wyczerpuje tematu, jej rozważania nie wnoszą nic nowego. Źródła są skąpe, pozycje zamieszczone w bibliografii są współczesne. A gdzie wspomnienia pani Beckowej?