Zapomniany pamiętnik recenzja

To już trzecia powieść obyczajowa Janusza Muzyczyszna, a ja mam przyjemność pierwszy raz trzymać w ręce jego publikacje. Zadebiutował kilka lat temu tomikiem poezji, a jego wiersze zagościły w Antologii poetów współczesnych.

„Zapomniany pamiętnik” to historia życia dwóch kobiet – matki i córki. Poznajemy ich trudne losy. Dorosła już córka Ola odnajduje pamiętnik matki sprzed lat. Co takiego w nim przeczytała, że tak bardzo znienawidziła matkę. Ich drogi rozeszły się już, kiedy była nastolatką. Nienawiść, którą nosi w sercu, nie pozwala jej nawet pomyśleć o przebaczeniu, co rzutuje na życie jej i rodziny. Czy uda im się kiedyś porozmawiać i odbudować zerwaną więź?

Ciekawa fabuła, która daje możliwość spojrzenia na historie wspomnieniami matki oraz poznać odczucia córki. Źródło ich trudnych relacji jest odległe, a zarazem wciąż bardzo żywe. Jolanta ma za sobą przykre doświadczenia życiowe. Niestety w wyniku nich, popełniła mnóstwo błędów, na których najbardziej ucierpiała córka. Brak kontaktu z nią kobiecie bardzo doskwiera, a brak możliwości wytłumaczenia się z przeszłości, frustruje. Obie mają własne życie, obie rozpamiętują przeszłość, co wpływa na ich obecne życie.

Jolanta jest bohaterką z wieloma wadami i przeszłością, o której wolałaby zapomnieć. Dzięki tym cechom jest bardzo realna, a jej problemy bliskie naszym sercom. Jej postępowanie wydaje się naganne, ale gdy zgłębimy motyw, to już nie wszystko jest takie oczywiste. Autor zrobił mi dużą przyjemność zakończeniem, bo byłam nim zaskoczona. To nie jest banalna opowieść, to historia, która wzrusza, daje też nadzieję kobietom, które miały podobne przeżycia co bohaterka.

Powieść czyta się płynnie i z dużym zainteresowaniem, poznamy życie obu kobiet. Dodatkowo wspomnienia z pamiętnika są pięknym powrotem do przeszłości z lat osiemdziesiątych. Przypomniane zostały czasy PRL-u i panujące wtedy zwyczaje. Ten czas wymagał od ludzi niebywałej kreatywności, by zdobyć nieosiągalne towary i utrzymać rodzinę. Nadzieję na lepszą przyszłość dawały zmiany, które zachodziły w tym czasie dzięki odważnym ludziom, którzy sprzeciwiali się obecnej władzy. To trudne życie pełne ograniczeń jest zapewne obce młodym ludziom i przypomnienie tamtych lat jest bardzo potrzebne.

Janusz Muzyczyszyn zbudował ciekawych bohaterów i wzruszająca fabułę. Nie bał się poruszyć problemów, o których większość kobiet woli nie wspominać. Trudne relacje matki i córki zdarzają się w niejednej rodzinie. Tylko sposób radzenia sobie z nimi jest różny. Historia skłania do refleksji, przemyśleń, a także uświadamia nam, by nie oceniać, by szerzej spojrzeć na problem i dać szansę, bo błądzenie jest rzeczą ludzką.