Podmorska wyspa recenzja

Podmorska wyspa jest najnowszą powieścią chilijskiej pisarki Isabel Allende.
Czym jest tytułowa kraina? Według wyznawców vodou, jest to miejsce w którym dusze ludzi po śmierci znajdują ukojenie. W to właśnie wierzy główna bohaterka powieści niewolnica- Zarite zwana Tete.

W wieku 9 lat kupił ją Valmorain - bogaty właściciel ziemski z niegdyś najbogatszej koloni Francji –Saint Domingue( obecnie Haiti). Dziewczynka miała pomagać w domu i usługiwać świeżo poślubionej żonie Francuza. Krótko po ślubie małżonka zachorowała psychicznie a Pan domu, zaczął wykorzystywać seksualnie małoletnią służącą. W tamtym okresie niewolnictwo było rzeczą naturalną. Plantatorzy mieli do dyspozycji bardzo tanią siłę roboczą którą można było wymieniać jak zepsute części w maszynie. Natomiast dla czarnych ludzi były to czasy upokorzeń, biedy, bezprawia, rządów nikczemnych i brutalnych białych. Gdy pod koniec XVIII we Francji wybuchła rewolucja, czarni mieszkańcy wyspy postanowili wykorzystać ten czas i wywołać powstanie.

,,Podmorska wyspa” pokazuje na jakie cierpienia był narażony człowiek w XVIII/ XIX wieku z powodu swojego koloru skóry. Ukazuje bezwzględność i małostkowość ,,białych” którzy uważali, że niewolnicy nie są ludźmi, nie mają uczuć, nie cierpią. Powszechne były tezy o wyższości rasy i o konieczności istnienia niewolnictwa. Właściciele niewolników wykorzystywali swoją pozycję gwałcili, bili, wyładowywali swoje frustracje na niewolnikach.

Jednak nie wszyscy biali byli bezduszni i pozbawieni moralności. W książce opisani są również ludzie, którzy sprzeciwiali się niewolnictwu, widzieli w tym wyzysk człowieka i wielką niesprawiedliwość. Myślę, że w książce został ukazany początek walki z rasizmem. Który okazał się trudniejszy niż to komuś mogło przyjść do głowy.

,,Podmorska wyspa” jest również piękną opowieścią o kobiecie która pragnie wolności. Choć przez długie lata jest niewolnicą i los doświadcza ją w sposób okrutny , to jednak czuję się wolna i potrafi cieszyć się drobiazgami. Szuka prawdziwej miłości, która pozwoliłaby jej zapomnieć o doświadczeniach ze przeszłości.

W książce bardzo podobał mi się podział narracji. Dzięki któremu poznaliśmy historie zarówno z perspektywy wszystkowiedzącego narratora oraz głównej bohaterki. Rozdziały w których przemawiała Tete, były naszpikowane emocjami, szczegółami z życia niewolnicy. W dokonały sposób uzupełniały ta opowieść. Tą sama role pełniły wplecione między linijki wierzenia i legendy afrykańskiej ludności.

Ta książka jest niezwykła. Bardzo dobrze napisana, wydaję mi się, że poruszy serce każdego.