Pogodzona z losem recenzja

♥️Recenzja♥️

Premiera: 24.06.2024 r.

„Pogodzona z losem” – Marta Wiczuk

Współpraca reklamowa z @wydawnictwo_imaginebooks

Historia pełna bólu przeplatająca się z uśmiechem. Ostatnie chwile spędzone na wolności, która niestety ma datę ważności. Historia Rose jest mocno smutna, bo jej życie jest przepełnione cierpieniem, ale ma w sobie cząstkę pocieszenia. Rose wiele już w życiu przeszła, ale nigdy nie przestała marzyć o prawdziwej wolności. Kiedy jej marzenie się spełnia wreszcie czuje upragniona wolność, to pojawia się inny rodzaj bólu. W szkole nie jest za ciekawie, ciągłe prześladowania nie jednego by zdołowały, ale nie Rose. Nawet gdy upada to podnosi się silniejsza, wie, że ma dla kogo codziennie się uśmiechać. Nie chce się do nikogo przywiązywać, ale z drugiej stronie łaknie normalności. Poznaje wspaniałych przyjaciół z którymi może się wygłupiać i pogadać, a z czasem poznaje smak prawdziwej miłości.

Autorka stworzyła bardzo silną bohaterkę, która pomimo wyroku cieszy się każdym dniem, który jej został. Budzi się z uśmiechem, chociaż jej dusza krwawi. Wie, że jej bliscy cierpią bardziej niż ona. Rose pogodzili się z tym co ją czeka, ale nie może pogodzić się z tym, że będzie musiała zostawić bliskich. Dzielnie znosi wszystkie upokorzenia. Jej dobroć jest tak mocna, że zyskuje wielu przyjaciół. Nigdy się nie skarży, nie potrzebuje współczucia, a wręcz motywuje innych.

Relacje ją nawiązuje z pewnym chłopakiem staje się dla niej wszystkim o czym marzyła. To z nim przezywa pierwsze razy. Posmakowała szczęścia, spełniła marzenia i zobaczyła czym jest miłość. Uczucia, które w niej się narodziły spowodowały, że ponownie odżyła. Chociaż świadomość, że to może się skończyć była bolesna, to ona zawsze była uśmiechnięta.

Autorka pokazała, że powinniśmy cieszyć się każdym dniem, nie kłócić się z bliskimi, częściej się uśmiechać, mniej smucić i zadręczać, bo nigdy nie wiadomo kiedy to może być ostatni dzień. Powinniśmy przezywać swoje życie jak najlepiej umiemy.

To co napisała autorka jest tak piękne, że nie raz po moim policzku popłynęła łza. Czasem nie mogłam uwierzyć, że w obliczu takiej tragedii Rose potrafi być taka roześmiana i pogoda. Ale to tylko dawało mi nadzieję, że pogodzenie się ze swoim losem daje dużo więcej komfortu niż ciągła walka, która może i tak by się zakończyła w taki sposób. Nie umiałam również zrozumieć gnębienia drugiej osoby i to z takiej błahej przyczyny. Nigdy nie zrozumiem tego co się dzieje w takich głowach.

Kochani żeby poczuć emocje jakie płyną z tej książki musicie ją przeczytać, ale przygotujcie sobie paczkę chusteczek, bo to czego się tam dowiecie nie raz mocno Was przygnębi. Ale nie martwcie się Rose jest na tyle silna i pogodna, że rozjaśni ciemne chmury. Ta książka przypomina mi trochę „Jesienną miłość” w której pojawia się podobny motyw tylko z innymi szczegółami. Kocham tę książkę, więc i tę pokochałam równie mocno.

11/10