Ocalałe recenzja

każdy z nas prędzej czy później marzy o spokojnym życiu. zwłaszcza, gdy wcześniej stało się wiele złego i wydarzenia te odcisnęły na nas niezmywalne piętno. quincy jednak nigdy nie pogodziła się z tym, co się stało. w zaakceptowaniu swojej niechcianej sławy pomogły jej tabletki, a także ucieczka od tabloidów, które niczym hieny czekały na jakieś smakowite kąski, z których udałoby się stworzyć dobry artykuł. przeszłość jednak niczym jak boomerang pojawia się przy niej znowu. gdy mija dziesięć lat od masakry w sielskim domku letniskowym w samym sercu lasu, gdzie życie stracili jej wszyscy przyjaciele, a quincy przeżyła, wydaje się, że to jest początek końca, a ucieczka przed mordercą dalej trwa. 

przyznam się bez bicia, że spodziewałam się raczej jakiegoś gniota. no wiecie - obiecanki cacanki na okładce raczej się nie sprawdzają, ale to był jeden z nielicznych razów, kiedy naprawdę się nie zawiodłam. fabuła okazała się wręcz fenomenalna, a czytając te flashbacki z przeszłości, miałam wrażenie, że przenoszę się w czasie i sama biorę udział w masakrze, która na dobre spędziła sen z powiek quincy. swoją drogą ta część książki przypomniała mi trochę until dawn. uwielbiam tę gierkę, więc oczywiście potraktowałam te retrospekcje jak najbardziej na plus i gdyby tak zebrać całość, to było tu naprawdę niewiele rzeczy, do których mogłabym się przyczepić. bohaterowie - każdy jeden z nich - zostali wykreowani naprawdę tak, że każdy potrafił mnie czymś zaskoczyć. oczywiście quincy bywała dla mnie czasami irytująca, bo wiedziałam ze sama siebie oszukuje z tym pozornym idealizmem w jej życiu i tylko czekałam, aż stanie się coś, co pozwoli jej zrzucić tę głupkowatą maskę. to była charakterna dziewczyna, tak jak wspominała o tym sam - swoją drogą świetna laska i nie mogłam się z tym nie zgodzić. 

nawet nie zorientowałam się, kiedy dotarłam do końca tej historii. finału nie spodziewałam się ani trochę i szczerze mówiąc do ostatniej chwili podejrzewałam osobę, która jak się potem okazało naprawdę miała z tym wszystkim niewiele wspólnego. choć niewiele, to i tak nie jest do końca adekwatne słowo. w każdym razie zmierzam do tego, aby powiedzieć, że nie mogłam się oderwać od tej pozycji i nie żałuje ani trochę, że ją przeczytałam. aktualnie mogę nawet dodać, że to chyba najlepszy thriller w tym roku, jeśli nie w ogóle, który wpadł mi w łapki.