Sielski zakątek recenzja

Jest to kolejna książka porównywana do książek niezapomnianej Joanny Chmielewskiej, więc oczywiście sięgnęłam po nią, aby sprawdzić osobiście czy to prawda czy fałsz.

Jak dotąd prawie wszystkie książki rekomendowane jako „komedia kryminalna taka jak Chmielewskiej” okazywały się wcale nie takie, ba! często nawet w życiu nie nazwałabym ich komedią…

Tym razem, ku mej wielkiej radości okazało się, że jest dobrze; i do Chmielewskiej jest bardzo blisko i, tak jak u niej, było sporo okazji do pośmiania się.

Sam początek - jak dla mnie! - jest taki sobie i mało zachęcający do dalszej lektury. Ale to tylko kilka pierwszych kartek … a dalej było coraz lepiej pod każdym względem.

Kilka przypadków sprawia, że Alina decyduje się zamieszkać z przyjaciółką i jej malutkim synkiem w ich nowym domu, zwanym „sielskim zakątkiem”, położonym jeszcze w granicach miasta, ale już na odludziu. Nie na zawsze – tylko na rok, czyli na czas nieobecności męża przyjaciółki, zanim nie wróci on z zagranicznego kontraktu. Ten wyjazd był szansą zarobienia pieniędzy na ukończenie remontu domu, zbudowanego jeszcze przed wojną, a przez wiele ostatnich lat użytkowanego jako warsztat samochodowy.

Ledwo Alina dokończyła sprawy związane z przeprowadzką, ledwo Grześ Szymański wyjechał, zaczynają się dziać rzeczy niecodzienne – dziwnie przebiegające wizyty Niemca słabo mówiącego po polsku, pojawia się wzmianka o skarbie, początkowo zapomniana, są niemrawe, w opinii przyjaciółek, działania policji, ktoś truje psa Szymańskich…

Wszystko to skutkuje podjętą w gronie najbliższych przyjaciół decyzją o poznaniu dziejów domu i rodziny, do której należał wcześniej. W efekcie udaje im się rozpętać całkiem niezłą aferę …

Moim zdaniem książka jest ciekawa, a im dalej tym lepiej jeśli chodzi o akcję i styl, i tym trudniej było się oderwać od lektury. Wątek kryminalny zagmatwany wystarczająco, policja początkowo mało chętna do współpracy z osobami z poza branży (standard), no i humor! nie na siłę, nie bez przerwy, ale jest i śmiałam się serdecznie wcale nierzadko. Postacie zróżnicowane, z charakterem, nawet ledwo zaczynający mówić szkrab ma swoją własną, mocną osobowość – bardzo mi się podoba!

Rozczuliłam się i uśmiałam czytając opis uruchamiania małego fiata za pomocą drąga - dla niektórych pewnie będzie to niewiarygodne, ale daję słowo: prawie 40 lat temu miałam ten sam problem i stosowałam dokładnie to samo rozwiązanie! …

Jest to naprawdę fajna książka, którą z czystym sumieniem polecam, nawet miłośnikom twórczości Chmielewskiej. I naprawdę bardzo chętnie przeczytałabym ciąg dalszy …