Po drugiej stronie życia recenzja

Świat Weroniki zdecydowanie nie rozpieszczał. Całe życie niewinnej dziewczyny zmieniło się w momencie śmierci jej ojca, a następny raz gdy została w domu jedynie z matką i jednym z dwóch braci przyrodnich. Na jej nieszczęście - Tadeusz - nie był przykładem dobrego brata, a gdy dom stał się jego własnością za cel życia obrał sobie dręczenie Weroniki.
Młoda dziewczyna ze wszystkich sił stara się odnaleźć w wymagającej rzeczywistości. Szkoła średnia początkowo maluję się w radosnych barwach, ale na jak długo?
Czy sytuacja w domu, socjopatyczny brat i znerwicowana matka, zaważy na jej przyszłości?
Które przyjaźnie okażą się prawdziwe?
A które miłości jedynie zawodem?
Czy Weronika zdoła podnieść się z niejednego upadku i pokona wszystkie przeciwności losu, które stoją na jej drodze do szczęścia?

Historia młodego pokolenia, które poszukuje zrozumienia i odpowiedzi, a dostaje... ciągłe policzki od życia.

To, jak emocje Weroniki są tutaj opisane, zdecydowanie zasługuje na uznanie. Co prawda, czasem irytował mnie fakt, że akcja zajmowała stronę, a monolog głównej bohaterki cztery razy tyle... Ale myślę, że w ostatecznym rozrachunku taki właśnie był sens tej książki. Ukazać emocje od podszewki. Cały proces walki młodego człowieka z okrutnym światem. Wzloty i upadki. Chwilę miłości do życia i braku do niego chęci. Książka ta spokojnie może być nazwana całościowym studium depresji. Bo choć nie jest to określone wprost to każdy czytelnik już od pierwszych stron wyczuje, co będzie się działo w tej książce.
I być może uznać to wypadało by za minus? Bo osobiście lubię, gdy historia czymś zaskakuje. Tutaj niestety tego zabrakło. Ale podkreślę jeszcze raz, że ewidentnie to nie sama akcja była tutaj najważniejsza, a emocje i - co muszę przyznać - w przypadku Weroniki bardzo dobrze namalowane.

Nie mogę jednak przemilczeć niezwykle irytującego faktu. A konkretniej - niektórzy bohaterowie zachowywali się jakby ich największym problemem było rozdwojenie jaźni. Z jednej strony widzą problemy, wykazują zrozumienie. A za parę stron zachowują się jak ślepce, głupcy... jakby ich mózg wybierał się na parodniowe wycieczki i zaraz wracał.
Niestety pod tym względem - budowa bohaterów drugoplanowych dość poważnie kuleje. Główna bohaterka także nie zachwyca głębią. W niczym nie zapadła mi w pamięć. Tak naprawdę do połowy książki ciężko mi było ją sobie wyobrazić. Ale jej emocje już tak.

Historia Weroniki ma zdecydowanie bardzo wartościowy przekaz i to ze względu na niego sądzę, że warto sięgnąć po tę książkę. Nie będzie ona najlepszą w Waszym życiu, być może nie będzie nawet Waszym zdaniem fajna. Ale wartościowa, otwierająca oczy, lub chociaż przypominająca o tym, że czasem warto się zatrzymać, porozmawiać, zapytać, zrozumieć... Bo nieraz może być za późno.

Książka z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl.
Bardzo dziękuję za możliwość przeczytania.