Czerwoniec recenzja

„Czerwoniec” to powieść niezwykle intrygujący, która została oparta na faktach autentycznych i opowiada losy jednego z najbardziej znanych bandytów Związku Radzieckiego - Siergieja Madujewa.

Na przykładzie głównego bohatera widzimy, że zło może przybierać różne twarze. Jacek Piekiełko snuje nam historię Madujewa ze swego rodzaju łagodnością i wyłania przed nami obraz niezwykle barwnej postaci. Z jednej strony osoby szarmanckiej, honorowej, czy nawet miłej. Natomiast z drugiej obraz bezwzględnego i wyrafinowanego recydywisty, przebiegłego manipulatora, przestępcy, który nie cofnie się przed niczym. Bandziora, który jest bezwzględny w swoich działaniach i posiada niezwykłą wyobraźnię, która niejednokrotnie pozwala mu osiągnąć swój cel, a i pozwala wymyślać coraz to ciekawsze sposoby ucieczki z więzienia.

To właśnie ta miła twarz Madujewa i subtelny charakter najbardziej szokują i wprawiają w osłupienie – nie tylko osoby podające jego grabieżą, ale i czytelnika. Jego umiejętność przekonywania do siebie ludzi była niesamowita i można nawet powiedzieć, że niesamowita. Jednak nie umiejętność ta nie pomogła mu cieszyć się wolnością, bo zdeterminowanie w przebiegu grabieży spowodowała, że mężczyzna przebywał na wolności jedynie 17 miesięcy swojego dorosłego życia.

Stąd też w książce autor przybliża nam rzeczywistość więzienną, z którą musieli się mierzyć bandyci i nasz główny bohater, który śmiało można powiedzieć, że został wychowany przez zakłady karne i bezdusznych strażników więziennych.

„Czerwoniec” to idealne odwzorowanie realiów Związku Radzieckiego z przełomu lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych. Autor w sposób niezwykle intrygujący i przenikliwy przedstawia nam historię autentycznego radzieckiego skazańca. Maluje on portret człowieka o dwóch twarzach – wizjonera pełnego serdeczności, a z drugiej strony bezwzględnego kryminalisty. Książkę czytało mi się naprawdę bardzo przyjemnie i jestem pewna, że przypadnie ona do gustu fanom powieści w stylu true crime. Zdecydowanie polecam!