Szymek recenzja

,,Wrocław, początek lat dziewięćdziesiątych. Piętnastoletni Szymon Dąbrowski popełnia samobójstwo, rzucając się pod pociąg. Sprawa zostaje umorzona. Kilka dni później jego starszy brat Tomek także decyduje się na radykalny krok i skacze z dachu wieżowca. Wtedy prokuratura wszczyna śledztwo ''- jest to fragment opisu wydawnictwa.

To jedna z tych książek, które już na samym początku, nokautują nas, zwalają z nóg, jednak nie rezygnujemy, resztkami sił zbieramy się i brniemy w tę opowieść coraz głębiej.
Nie jest to utwór, sentymentalny, refleksyjny, o nie, nie taki był zamysł. Autor unika nadmiaru opisów, konstruuje sceny zwarte i wstrząsające. Bo tę historię napisało samo życie, a pisarz umiejętnie przeniósł ją na papier. Piotr Kościelny nie bawi się tu w konwenanse, nie upiększa, nie ubarwia, podaje nam to wszystko w sposób surowy, szczery i otwarty, bardzo realistyczny. W pewnym momencie odnosi się wrażenie, że sprawy wymykają się kontroli, emocje biorą górę. Jednak pan Kościelny niczym iluzjonista przyciąga uwagę czytelnika, niezauważalnie nim manipuluje, wodzi za nos, pozwala mu wejść w sam środek akcji. Tu poszczególne wątki, splatają się w skomplikowaną fabułę, wywołującą szybsze bicie serca, racę się nam pocą, zaczynamy bać się o życie tych młodych ludzi, ale ich los został już przesadzony. Widzisz zło, ale nie możesz nic z tym zrobić, nie możesz się z tym pogodzić, bo czy ze śmiercią niewinnych nastolatków da się pogodzić?

„Szymek” złożona, cierniowa historia, która rozwaliła mnie totalnie, jednak tu inspiracją były koleje losu młodych ludzi. Okrutne? – tak, ale prawdziwe. Autor w sposób bardzo czytelny, wręcz dosadny zwraca naszą uwagę na zjawisko, jakim jest nienawiść, mobbing, przemoc, trauma, alkoholiz, obojętność, żałoba …. Z jednej strony, książka podejmuje trudne i ważne tematy, jednak z drugiej jest to ciężka i gęsta wręcz mroczna proza, ale taka musi być.
…. a czy ty rodzicu wiesz co dzieje się z twoim dzieckiem? Jakie myśli kołaczą się w jego głowie?