Nie zabiłam recenzja

Przypomnijcie sobie niedawną pandemię. Przyklejeni do telewizorów śledziliśmy napływające nowinki, z przerażeniem spoglądając na publikowane statystyki. Eksperci prześcigali się w poradach i wypowiedziach, które miały nas uchronić przed najgorszym. Wielu z nich okazało się pseudoekspertami, którzy swą medialnością byli w stanie zakwestionować autorytet ludzi i instytucji, którym od bardzo dawna zawdzięczamy cywilizacyjne zdrowie. Jedno jest pewne… W czasie dwóch lat zmagań z COVID-19 bardzo dobrze poznaliśmy, czym są nieufność i lęk - przed nowinkami medycznymi, farmakologią, innowacyjnymi metodami leczenia. To dobrze, że thriller “Nie zabiłam” ukazał się już po pandemii, bo dzięki temu jego odbiór będzie silniejszy, głębszy, a przez to istnieje szansa, że wpłynie na nasze myślenie o tym ważnym temacie.

Nowa powieść Klaudii Muniak jest jak papierek lakmusowy idealnego thrillera. Pierwszoosobowe narracje, napięcie graniczące ze strachem i utrzymujące swój poziom przez wszystkie rozdziały, pogłębione profile psychologiczne bohaterów i oczywiście zaskakujące zakończenie, które wprawia czytelnika w osłupienie.

Pisarka serwuje nam podróż do wnętrza chorego umysłu, który naznaczony przemocą i przepełniony nieufnością przestaje odróżniać realny świat od wyobrażonego. Zaburzenia depresyjno - lękowe, a w ślad za nimi narastające problemy z pamięcią kreują przed czytelnikiem rzeczywistość, w której dominują niepewność, brak zaufania i panika.

Książkę otwiera zestawienie niechlubnych statystyk dotyczących przemocy w rodzinie i ten wątek ma swoje odzwierciedlenie w powieści. Powiem więcej… Ukazany jest wielowymiarowo, a główna bohaterka doświadcza skutków dorastania w przemocowej rodzinie na wielu scenach własnego, już dorosłego, życia.

Muniak opowiada o dotkliwej samotności, zemście, stygmatyzacji osób chorych psychicznie i wreszcie piętnie, jakie odciska przemoc domowa na wszystkich jej świadkach. Pisze w sposób, który czytelnika hipnotyzuje, żongluje jego uwagą, zgrabnie przeplata perspektywy, a przede wszystkim pozwala na doświadczenie emocji i przeżyć bohaterów niemalże niczym własnych.

“Kontakt z psychiatrą nadal stanowi rodzaj naznaczenia” - pisze Klaudia Muniak, po czym ze smutkiem stwierdza, że “Ludzie nie chcą pomagać innym bez poklasku. Nawet funkcjonariusze służb, które zostały powołane właśnie w celu niesienia pomocy [...] Współczesnemu społeczeństwu brak empatii i bezinteresownej troski o drugiego człowieka”.

“Nie zabiłam” to thriller z najwyższej półki, którego nie sposób oceniać wyłącznie przez pryzmat literackiej rozrywki - po prostu jest na to zbyt mądry, zbyt przemyślany, zbyt dobry. Polecam!