Tao maku recenzja

Autor zabiera nas na poszukiwania sensu drogi, którą idzie, „wspinam się”, „ścieżka ślizga się”, „jeszcze sto metrów do drzew, stamtąd w dół”. Nieważne, jaka ta droga będzie przed nim, będzie nią podążał, bo taki wyznaczył sobie cel. Nie patrzy w przyszłość, bo nie da się jej przewidzieć, „nie pozwala jasnowidzieć”. Podczas tej podróży nasze priorytety mogą się jeszcze wiele razy zmienić. Płacz może przerodzić się w śmiech i odwrotnie. Jedyne, czego nie zmienimy, to śmierci, ona czyha wciąż za rogiem, „cmentarze czekają na zasiedlenie”.

Trzeba świadomie iść przez życie i cieszyć się każdą napotkaną chwilą, wschodem słońca, świeżym oddechem z wysp, „dzikie gęsi wślizną się w pamięć oka”, bez zbędnych złudzeń.

Wiersze nie pozostawiają nam żadnych złudzeń. Coś się zaczyna i ma swój koniec. I to od nas zależy, jak tę swoją ścieżkę wydepczemy, jak ją przeżyjemy i z czego będziemy czerpać radość i smutek. Autor jednak w tej swojej drodze szuka potwierdzeń na życie poza czasem. Podchodzi do sprawy obiektywnie i życiowo. W wierszach znajdziemy sporo środków stylistycznych, które je wzbogaciły, ale też zadziałały na nasze emocje i wyobraźnię, skłoniły nas do pewnych refleksji, pozostawiły pytania, którym warto przyjrzeć się bliżej.

Tomik jest ciekawie wydany, zaopatrzony w niewielkie ilustracje Justyny Kossakowskiej, które dodają mu dodatkowego uroku, a okładka przyciąga swoją równowagą. Na końcu został umieszczony wiersz ręcznie napisany przez autora, bardzo miła niespodzianka dla czytelnika. Serdecznie polecam.

Współpraca z Wydawnictwem Ostatnia Sobota Lata.