Bramy ze złota. Złote Miasto recenzja

Kiedy słyszymy hasło polska fantastyka – myślimy Wiedźmin. Ale Biały Wilk ma nie lada konkurencję, albowiem Zahred nadchodzi i to 
w niezwykłym towarzystwie – hordy Wikingów. 

 



 Kim jest Zahred? Zahred jest wojownikiem z krwi i kości. Bezkompromisowy, bezlitosny i brutalny. Przeklęty przez bogów, nieśmiertelny, odradza się wraz z rojem much, a tam, gdzie się pojawia, nadchodzą ciężkie czasy. 

Dzisiaj trudno stworzyć coś nowego, coś niezwykłego, bo książek jest wydawanych mnóstwo i co rusz możemy znaleźć powtarzające się schematy. Michał Gołkowski wykreował jednak postać nietuzinkową, nową, intrygującą, taką, której jeszcze nie było. Co rusz rzuca naszego Zahreda w nowe miejsca i w nowe czasy. A on nigdy nie zawodzi - zawsze knuje, kombinuje i rozpętuje piekło. W tej części dostajemy też kilka smaczków dotyczących samego Zahreda, mimo to autor nadal nie odkrywa przed nami wszystkich kart, nadal pozostajemy pod wpływem aury tajemniczości otulającej naszego bohatera. 

W tej części Zahredowi towarzyszy horda Wikingów próbujących odnaleźć się w Złotym Mieście (to nie jest spojler, z opisu okładki wiadomo, że tam dopłynęli), zderzenie w odrębnych kultur, religii i obyczajów, czego wynikiem są naprawdę świetne sceny!

„Znów zamruczeli, tym razem zgadzając się z jarlem. Oj, jak dobrze było mądrego posłuchać! Od razu pozorna głupota, na którą nigdy żaden z nich sam by się nie zgodził, stawała się lukratywnym interesem!”

W "Złotym mieście"  mamy wszystko to, co ubóstwiam w fantastyce – wojnę bez zbędnych upiększeń, z kilogramami flaków i litrami krwi, mamy intrygi, politykę, spiskowanie i humor (chyba tylko smoków brakuje ;)) . Otrzymujemy doskonale rozpisanych bohaterów, świetnie wykreowane miejsca, wszystko to okraszone odrobiną ciekawostek historycznych (czapki z głów panie Michale! a Wy poczytajcie sobie po lekturze o Złotym Mieście - celowo nie używam nazwy, żeby nie zostać naczelnym człowiekiem spojlerem serwisu). 

Dla mnie "Złote miasto" to świetna powieść z gatunku polskiego fantasy i już odliczam czas do kolejnej części. Jak dobrze, że Michał Gołkowiski nie każe nam na nią czekać cały rok, bo zakończenie to typowy cliffhanger, (brat powiedział mi co to jest i mi się strasznie podoba to wyrażenie 😉) , ale właśnie tego oczekujemy po drugim tomie, dostaliśmy pyszny obiad, teraz czekamy na deser. Dla mnie 11/10 - polecam zwłaszcza fanom mocnej fantastyki