Mojra. Wilczyca i Córka Ziemi recenzja

Czy wierzysz w przeznaczenie? Wierzysz w to, że ktoś zaplanował Twoje życie i nie możesz się temu sprzeciwić? Czy raczej „jesteś kowalem swojego losu”?

Henri Lœvenbruck to autor znany z powieści fantastycznych, przygodowych i thrillerów. Poznałam go dzięki książce otwierającej cykl Mojra, a mianowicie „Wilczyca i Córka Ziemi”.

Alea jest sierotą- nie ma domu, czasami jest zmuszona do kradzieży, by przeżyć. Pewnego dnia odkrywa na położonych nieopodal wrzosowiskach zakopanego trupa. Jej uwagę przyciąga pierścień nieboszczyka, który wkrótce zdejmuje. Nie wie, że nieboszczykiem był Samildanach- druid obdarzony mocą zbyt potężną, by mogła się dostać w niepowołane ręce. Tak się jednak dzieje- magia zmarłego przechodzi na Aleę. Tym sposobem trzynastoletnia dziewczynka zostaje uwikłana w odwieczną walkę o władzę, moc i panowanie.

Powieść śledzimy jednak nie tylko z perspektywy Alei. Poznajemy również wilczycę Imalę, która zostaje wygnana z stada. W samotności przemierza las, odkrywając smak wolności.

„Mojra. Wilczyca i Córka Ziemi” to powieść wielowątkowa. Można ją porównać do nocnego nieba: wpatrując się w nie, początkowo zauważamy tylko najjaśniejsze gwiazdy. Po chwili dołączają do nich inne, a już na końcu wydaje się, jakby całe niebo usiane było jasnymi punkcikami. Tu, na początku zauważamy tylko wątki główne, później dochodzi ich coraz więcej i więcej... Momentami trudno się było w tym wszystkim połapać, jednak nadawało to książce ciekawy charakter.

Zainteresowały mnie religia Galatejczyków. Są politeistami, jednak najważniejszą z ich bogiń jest Mojra, czuwająca nad ludzkim przeznaczeniem. Bohaterowie często zastanawiają się, czy zmiany w ich życiu są zgodne z wolą bogini. W książce można znaleźć również chrześcijan, lecz wyznawcy różnych religii się nie tolerują. Wspomniano również o chrystianizacji, dzięki której Kościół zyskał ziemie, które królestwo by im z chęcią odebrało.

Niewątpliwym atutem powieści jest obecność druidów, którzy sprawują część władzy i nierzadko wpływają na pozostałych hrabiów i króla. Nie są oni ukazani jako Dobro. Czytelnik musi się sam zorientować, która strona ma rację; narrator nie daje żadnych podpowiedzi. Również kultura Tuathannów- plemienia, które walczy o odzyskanie odebranych im ziem- mnie zaintrygowała.

„Mojra. Wilczyca i Córka Ziemi” to bardzo interesująca pozycja. Złożona fabuła oraz nieprzewidywalność sprawiły, że moim zdaniem jest powieścią na poziomie. Z pewnością sięgnę po tom 2- „Mojra. Wojna wilków”.