Współlokatorzy recenzja

Tiffy po rozstaniu z chłopakiem desperacko poszukuje nowego i taniego lokum. Trafia na zaskakujące ogłoszenie Leona, który wpadł na pomysł znalezienia sobie współlokatora. Układ jest prosty. W ciągu dnia to on będzie korzystał z mieszkania, natomiast nocami i w weekendy mieszkanie należeć będzie do Tiffy. Para dzieli wspólne łóżko, choć nigdy się nie widzieli. Ich jedyną formą komunikacji są karteczki z krótkimi wiadomościami, które pozwalają poznać im się bliżej. Czy Tiffy i Leon kiedykolwiek się spotkają?

Bardzo nietypowy pomysł na fabułę. Dzielenie łóżka z obcą osobą jest bowiem ryzykowne😉 Niestety przez pierwsze kilkadziesiąt stron wiało nudą, co utrudniało mi wczuć się w klimat tej historii. Kiedy jednak akcja zaczęła się rozkręcać nie mogłam się od niej oderwać. Genialnym pomysłem autorki było poznawanie się bohaterów poprzez pisanie karteczek z krótkimi wiadomościami, które przyklejali w każdym miejscu w mieszkaniu. Ta metoda komunikacji zbliżyła ich do siebie i pozwoliła bardzo dobrze się poznać. W książce poruszane są również trudne tematy. Toksyczne związki i niesprawiedliwe wyroki sądu wplatają się w opowieść, lecz mimo to jest to lekka lektura, którą szybko się czyta. Jest również bardzo przewidywalna. Narratorem są Tiffy i Leon. Oboje po przejściach, starają się na nowo ułożyć sobie życie. Polubiłam ich, jak również brata Leona i przyjaciół Tiffy. Denerwowały mnie jednak dialogi, które wprowadzały chaos i wybijały mnie z rytmu.
Podsumowując, "Współlokatorzy" to historia o różnych odcieniach miłości i dążeniu do sprawiedliwości. Lekka i przyjemna lektura, która idealnie sprawdzi się na letni wieczór.