Wszystkie kolory życia recenzja

Czuję się porażona. Porażona i oczarowana tym, jak wspaniałą historię mogą stworzyć ludzkie ręce... Ręce Partycji Pelica, której każdą następną książkę kupię bez cienia zawahania.

Czternastoletnią Zuzię zaskakuje II Wojna Światowa. Hitlerowska ideologia bezwzględnie wdziera się w jej życie, a żydowska para uciekinierów na poddasze domu. Od tej pory podział na „swoich” i „obcych” traci na znaczeniu. Sąsiad donosi na sąsiada, śmierć staje się rozrywką. Istnieje jednak na w tym świecie przystań, w której życie pełne jest barw, a miłość łamie bariery nie do pokonania.

Historia Zuzi i Daniela to coś więcej niż losy dwojga ludzi. To portret wioski zatracającej się we własnej nienawiści oraz kolory. Cała masa odcieni, które potrafią nadać sens gestom i słowom. Prawo do wolności, do życia, do bycia człowiekiem. Trudno przejść obojętnie wobec zawartych tu dramatów, ale po lekturze czujemy, jak wielka drzemie w nich siła. Jestem pewna, że gdyby w taki sposób o uczuciach pisali współcześni autorzy, byłabym największą fanką ich twórczości.

Książka jest po prostu niezwykła. Tematycznie, stylistycznie. Okrucieństwo łączy się w niej z poezją, a przesłanie zdaje się boleśnie wgryzać w duszę czytelnika. Wszystkie kolory życia to przejmujący portret miłości w czasach okupacji. Uniwersalna opowieść, którą czyta się na jednym wdechu. Znajdziemy tu wszystko co potrzeba. Emocje, momenty wzruszenia i magię. Trzeba ją poznać. Dla mnie to już książka roku.


Patrycja Pelica „Wszystie kolory życia”
Ilość stron: 316
Wyd. Warszawska Firma Wydawnicza
Ocena: 6/6