Wyspa dusz recenzja

Trzy kobiety, trzy wstrząsające historie które w sposób niezwykle realistyczny pokazują jak przez lata wszelkie zaburzenia psychiczne definiowano jako szaleństwo a szaleństwo uważano wtedy głównie za przypadłość kobiet. Jego przyczynę upatrywano w fizjologii (korelacja stanu psychicznego z cyklem menstruacyjnym była wręcz oczywista), kobiecej naturze (określenie "słaba płeć" nie wzięło się znikąd) i ograniczonych możliwościach intelektualnych.

Przytłoczone życiem, niemieszczące się w określonych ramach, te naprawdę chore i te które nie chciały żyć według utartych schematów izolowano od społeczeństwa na długie lata zamykając w zakładach i szpitalach gdzie otumaniane lekami często były poddawane eksperymentalnym terapiom psychiatrycznym.
Jednym z takich miejsc była wyspa na archipelagu Turku, Sjalö gdzie pod koniec XIX wieku trafia Kristina Andersson, młoda kobieta która topi dwójkę swoich dzieci w nurtach rzeki. Gdy świadomość tego czynu stara się przebić do jej psychiki Kristina buduje mur który tylko pozornie chroni ją przed przeszłością. Przyjazd na wyspę pastora z jej rodzinnej wsi sprawia że po latach zaczynają odżywać dawne wspomnienia i kruchy spokój który udało jej się zbudować.

Mijają lata a na wyspę wciąż przebywają nowe pacjentki w tym młodziutka Elli Curtén której "winą" jest żywiołowość, krnąbrność i podążanie za głosem serca co sprowadza ją na drogę nieposłuszeństwa i przestępstw. Ucieczką przed więzieniem ma być dla niej pobyt w szpitalu psychiatrycznym. Ta izolacja, początkowo powodująca u Elli bunt i agresję, powoli staje się dla młodej kobiety ukojeniem a towarzystwo jednej z pacjentek oraz oddana opieka pielęgniarek sprawiają że odnajduje wewnętrzny spokój.

A świat drży w posadach. Wielkimi krokami zbliża się II wojna światowa której echa docierają nawet na wyspę. Dla jednej z pielęgniarek Sigrid Friman będzie to czas wielkiej próby charakteru i siły.

Johanna Holmstrom, inspirując się prawdziwymi wydarzeniami napisała książkę która nie pozostawia czytelnika obojętnym. I mimo mroku i ogromu osobistych tragedii bohaterek "Wyspa dusz" to opowieść o sile kobiet które do pokonania miały nie tylko własne demony ale też normy społeczne i role narzucone przez lata przez patriarchalny ustrój.

Napisana z ogromną wrażliwością i delikatnością oddaje hołd całym pokoleniom kobiet które żyły przed nami. Gorąco polecam!