Tańcząc na rozbitym szkle recenzja

Uwielbiam życiowe, prawdziwe do bólu historie, które łapią za serce i zapadają w pamięć. I właśnie taka jest książka o intrygującym tytule „Tańcząc na rozbitym szkle” Ka Hancock. Spodobała mi się okładka a także świetny opis, więc czyż mogłam się jej oprzeć?

Kilka słów o treści... Lucy Houston obciążona jest genetyczną chorobą. W jej rodzinie wszystkie kobiety umierają na raka piersi. W swoje dwudzieste pierwsze urodziny spotyka na swej drodze Mickey’ego Chandlera. Od tego momentu życie ich obojga bardzo się zmieni. Okazuje się, że mężczyzna również cierpi na genetyczną przypadłość - chorobę afektywną dwubiegunową. Choć nie powinni się w sobie zakochać czy też myśleć o małżeństwie, dzieje się zupełnie na odwrót. Postanawiają, że ich związek przetrwa i że zrobią wszystko, aby tego dokonać, włącznie ze spisaniem odpowiednich zasad. On będzie regularnie brał leki, ona za to nie będzie czepiać się za jego zachowanie wynikające z choroby. Pośród lepszych i gorszych dni, blasków i cieni życia we dwoje, zbliżają się do siebie i podejmują szalenie trudną decyzję – nie będą mieć dzieci. Ale los bywa przewrotny i Lucy podczas okresowych badań dowiaduje się, że jest w ciąży. Ta informacja wywróci ich życie do góry nogami i zmusi do zmiany dotychczasowych reguł...

Muszę przyznać, że książka okazała się szalenie wciągająca, bardziej niż pierwotnie zakładałam. Jest to debiut literacki, ale autorka stworzyła bardzo realistyczną, emocjonującą opowieść o niełatwej miłości dwójki ludzi ciężko dotkniętych przez życie. Z zawodu Ka Hancock jest pielęgniarką i psychologiem a w powyższej książce wykorzystała doświadczenia i historie swoich pacjentów. Zrobiła to w przejmujący i bardzo bezpośredni sposób, dzięki czemu ma się wrażenie autentyczności. Nie sposób czytać tej lektury beznamiętnie czy chłodno, gdyż cały czas coś się dzieje a my jako czytelnicy uczestniczymy w tym a nie tylko obserwujemy. Walka o miłość, zmagania z chorobą i nie zawsze przyjaznym otoczeniem, próba zaznania szczęścia i potrzeba zrozumienia oraz wsparcia to tylko fragmencik fabuły. Bohaterowie są bardzo dobrze nakreśleni, prawdziwi, z krwi i kości. Akcja toczy się w swoim własnym tempie, raz przyspieszając, raz zwalniając, ale znudzenie nikomu nie grozi. Język jest na dobrym poziomie, przystępny i lekki w odbiorze, choć tematyka jest oczywiście niełatwa.

„Tańcząc na rozbitym szkle” to wzruszająca, oryginalna książka o małżeńskich dylematach, trudnych decyzjach, pokonywaniu napotkanych przeciwności oraz sile, którą potrafimy wykrzesać w niełatwych chwilach. Polecam serdecznie!!

Moja ocena: 5/6