Recenzja książki Weiser Dawidek

W tej książce dziejącej się w latach 60. w Gdańsku opowiada Huelle historię kilku chłopców: Szymka, Pawła i Piotra i ich koleżanki – Elki, którzy znajdują w koledze ze szkoły, tytułowym Weiserze, swój ideał mężczyzny: kogoś, kto potrafi poskramiać dzikie zwierzęta, grać w piłkę jak Lubański, uczyć kolegów strzelać z prawdziwej broni. Jest więc Weiser skrzyżowaniem Winnetou z czarodziejem. Nie dziw więc, że dla dorastających w siermiężnej gomułkowskiej rzeczywistości chłopaków staje się prawdziwym idolem. Zwłaszcza że ich ojcowie całkiem nieciekawi są: w dniu wypłaty lądują w okolicznym barze, bijają żony, a ich główny kontakt z synami to lanie tyłka pasem. W szkole zaś króluje nauczyciel przyrody M-ski, który przy każdej okazji pastwi się nad uczniami: leje linijką po łapach, ciągnie za uszy itd., takie to były czasy powszechnej przemocy i nikt się nie dziwił...

Przy okazji świetnie opisuje Huelle zabawy dziecięce w czasach PRL-u: granie w piłkę na różnych boiskach i podwórkach, hasanie po parkach i lasach, detonowanie niewypałów, starcie partyzanci kontra Niemcy w lesie, to były piękne czasy bez smartfonów i Internetów...

W takiej rzeczywistości pojawienie się Weisera Dawidka to jak blask słońca w ciemności. A owiany jest on tajemnicą pewną, nie chodzi na religię, niewiele o nim wiadomo, jest osobny, a przez to ciekawy i tajemniczy. Bo cała książka przesiąknięta jest tajemnicą: jej tematem jest bezskuteczne rozwiązanie pewnej zagadki, jakiej, nie zdradzę.

Można też książkę Huelle interpretować jako powieść inicjacyjną: wraz z poznaniem Weisera kończy się bezpowrotnie dla bohaterów okres dzieciństwa, zaczynają dojrzewać.

To bardzo dobra, wysmakowana proza, balansująca między dziecięcą fantazją a rzeczywistością, czasami śmieszna, czasami wzruszająca (rozmowy z Piotrem na cmentarzu) pokazująca też świetnie czasy wczesnego PRL-u. I pełna także uwielbienia do Gdańska, rodzinnego miasta autora, nie znam dobrze tego pięknego miasta, ale miłość autora czułem często w trakcie lektury.

Słuchałem audiobooka w doskonałym wykonaniu Włodzimierza Nowakowskiego.