Zaklinacz dusz recenzja

Do książki pani Janczarskiej podchodziłam nastawiona sceptycznie, naczytawszy się w minionych miesiącach kilku recenzji określających tytuł jako przeciętny. Koniec końców jednak stwierdziłam, że nie będę od razu krzyczeć „Nie!” bo to sensu nie ma... Wzięłam się więc do lektury i oto co z tego wynikło...

Kilka pierwszych stron przebrnęłam nieco mozolnym tempem, odkładając co chwilę książkę. Może musiałam się trochę przyzwyczaić do stylu pisania autorki: poprawnego ale niezbyt wyszukanego. W gruncie rzeczy nie ma czego wymagać, bo nie jest to powieść, tylko... relacja. Bo jak inaczej to nazwać? W książce przedstawiono nam kilkanaście sytuacji, w których zagubione dusze potrzebują pomocy i proszą o nią ludzi uwrażliwionych na ich „wołanie”. Po kilku pierwszych rozdziałach czytało mi się już mniej opornie i dość szybko przeprawiłam się przez dalszą część książki.

Owszem, jest kilka błędów, rzeczowych, jak też momentami autorka wspomina o rzeczach w mojej ocenie nieistotnych. Mimo to nie przeszkadzały mi one zbytnio w lekturze. Wspomniałabym o fragmencie opisu z okładki: Autorka niczym Melinda Gordon, serialowa zaklinaczka dusz... - Kiedyś obejrzałam jeden odcinek tegoż serialu i prównywanie książkowej zaklinaczki dusz z postacią z telewizyjnego stcomu wydaje mi się z lekka... niepoważne.

W każdym rozdziale, o czym nie wspomniano w opisie z tyłu okładki, pojawia się Tomasz Gregorczyk. Współtowarzysz wszystkich podróży pani Janczarskiej. W końcowej części książki możemy znaleźć również jego artykuły o różnorodnej tematyce – między innymi o sieci energetycznej, opisuje też epizody z wyjazdów na których był razem z autorką.

Najbardziej zainteresował mnie rozdział Walka z ciemnością – najobszerniejszy i przedostatni pióra pani Janczarskiej. Przyznam się, że czytałam go z największym zaciekawieniem i radzę wszystkim niezdecydowanym dobrnąć do tej części Zaklinacza dusz.

Ostatecznie książka nie była zła, ale na kolana też mnie nie powaliła i nie mogę powiedzieć, że byłam nią pochłonięta. Sporą zaletą są krótkie rozdziały, choć w chwili obecnej muszę wspomnieć, że większość przypadków opisanych w książce zlewa mi się i nakłada na siebie. „Było coś tam z myszą, było coś z drapaniem w okno, ano i jeszcze z zaskrońcem i duszą dziewczynki...” Ale konkretów nie pamiętam, przynajmniej większości.
Książka na pewno spodoba się tym, któzy są bardziej obenzani z tematem i mocniej zainteresowani ezoteryką i bioenergoterapią. Ja miałam z tematem pierwszy raz do czynienia.

Oko cieszy na pewno okładka, która wygląda bardzo klimatycznie i tajemniczo. Kolorystyka i księżyc w pełni przyciągają takie tajemnioczolubne stworki, jak ja.