Alexis de Tocqueville

Tocqueville był francuskim myślicielem politycznym, socjologiem i politykiem. Przez prawie rok był ministrem sprawa zagranicznych II Republiki. Po zamachu stanu w 1851 roku krytyk Napoleona III i II Cesarstwa. Pochodził z rodziny szlacheckiej o długim rodowodzie i od pokoleń służących monarchii. Po Rewolucji Francuskiej jego rodzice byli uznani za wrogów rewolucji, więzieni i wyjechali do Anglii. Powrócili do Francji, a ojciec po upadku Napoleona I był królewskim prefektem i parem Francji. W 1826 Tocqueville ukończył prawo w Paryżu i rozpoczął pracę w trybunale w Wersalu. Przełomem dla niego była 11- miesięczna podróż do USA, gdzie obserwował młodą amerykańską demokrację. Owocem tego było jego największe dzieło „O demokracji w Ameryce”. Po powrocie zajął się działalnością naukową i polityczną. Był autorem prac dotyczącym genezy i charakteru nowoczesnego społeczeństwa, które określał jako demokratyczne. Analizował konflikty między wolnością a równością. Za największą wartość demokratycznego społeczeństwa uznawała wolność, a zagrożeniem dla niej była tyrania większości. Jednostka przed tą tyranią może się chronić dzięki wolności słowa, wolności prasy i stowarzyszeń. Zwracał uwagę na możliwość upadku autorytetów oraz kultu tradycji. Bywa uważany za pierwszego teoretyka kultury masowej. Ważnym dziełem był „Dawny ustrój i rewolucja”, gdzie na przykładzie rewolucji francuskiej omawiał przebieg każdej rewolucji. Postawił tezę, że rewolucja stanowi kontynuację obalonego ustroju oraz że wybucha nie momencie najgłębszego kryzysu, ale kiedy sytuacja poprawia się wolniej, niż oczekuje tego społeczeństwo. Jego prace zostały w pełni docenione dopiero w XX wieku, kiedy okazało się, jak trafnie przewidywał przebieg wydarzeń w Rosji. Doceniono też jego metody analiz społecznych i politycznych.