Edmund Niziurski

Edmund Niziurski urodził się w rodzinie urzędniczej. Syn Stanisława Niziurskiego, urzędnika państwowego i Leokadii z Grethów. Uczył się w kieleckim Gimnazjum im. J. Śniadeckiego, jednak szkoły nie ukończył, przeszkodziła wojna. Wraz ze swoją rodziną został ewakuowany na Węgry, gdzie kontynuował naukę w gimnazjum dla uchodźców z Polski. Wrócił do Polski w 1940r. i pracował jako robotnik w Hucie Ludwików oraz praktykant rolny w majątku Jeleniec pod Ostrowcem Świętokrzyskim. Uczył się na tajnych kompletach w Ostrowcu i w 1943 r. zdał egzamin maturalny ; w tym samym roku rozpoczął eksternistyczne studia prawnicze na tajnych kompletach w Jeleńcu. Po zakończeniu wojny kontynuował studiał prawnicze na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim i Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. W tym samym czasie podjął także studia dziennikarskie w Wyższej Szkole Nauk Społecznych w Krakowie(1946-1947) i socjologię na UJ(1947). Mieszkał i pracował w Katowicach i Kielcach, a od 1952 r. w Warszawie. W 1947 r. ukończył studia prawnicze i uzyskał tytuł magistra. W tym samym roku ożenił się z Zofią Barbarą Kowalską. W 1951 r. został członkiem Związku Literatów Polskich, a w 1952 r. członkiem ZAiKS. Jako pisarz zadebiutował w 1944 w "Biuletynie Informacyjnym" wydawanym przez Armie Krajową. Po zakończeniu wojny współpracował z czasopismami „Płomyk”, „Świat Młodych”, „Wieś” oraz z Polskim Radiem jako autor słuchowisk. Popularność i uznanie przyniosły mu utwory dla dzieci i młodzieży. Jego powieści mają dynamiczną, często sensacyjną akcję oraz wyróżniający prozę Niziurskiego absurdalny humor. Najbardziej znane powieści dla młodzieży: "Księga urwisów", "Sposób na Alcybiadesa" (szkolna lektura wpisana na Listę honorową im. Andersena), "Niewiarygodne przygody Marka Piegusa", "Klub włóczykijów", "Naprzód, Wspaniali", "Adelo, zrozum mnie", "Awantura w Niekłaju". Powieści dla dorosłych to: "Przystań Eskulapa", "Pięć manekinów", "Salon wytrzeźwień". Jego utwory były przekładane na wiele języków, w tym chiński. W 1974 otrzymał nagrodę Komitetu ds. Radia i Telewizji za twórczość radiową dla dzieci i młodzieży. W 1975 odznaczony został Orderem Uśmiechu.