Ferenc Molnár

Stanął w furtce i jeszcze raz obejrzał się za siebie, jak czyni ten, kto na zawsze opuszcza Ojczyznę. Myśl o rozstaniu z Placem ścisnęła mu serce wielkim bólem. Jedyną-pociechą w tym cierpieniu było tylko to, że skoro już biednemu Nemeczkowi nie było dane doŜyć przeprosin, z jakimi przyszła do niego delegacja Związku Kitowców, to moŜe i lepiej, Ŝe nie doczekał teŜ chwili, kiedy zabierają im Ojczyznę, za którą oddał swe Ŝycie. A nazajutrz, kiedy cała klasa zastygła w niemej, pełnej skupienia ciszy i pan profesor Rac powaŜnym, godnym krokiem wszedł powoli na katedrę, aby w wielkiej ciszy, uroczystym głosem, wspomnieć Erno Nemeczka i przypomnieć uczniom, Ŝe jutro o trzeciej godzinie mają zebrać się na ulicy Rakos w czarnych lub przynajmniej ciemnych ubraniach, Janosz Boka z wielką powagą wpatrywał się w blat ławki i po raz pierwszy zaczął w głębi swojej młodej duszy pojmować, czym właściwie jest życie, w którym smutki i radości tak dziwnie splatają się w jeden wspólny los.