Polski prozaik, dramaturg, poeta, scenarzysta, autor tekstów piosenek oraz twórca licznych słuchowisk radiowych.
Po wojnie rodzina Iredyńskich przeniosła się ze Stanisławowa do Bochni. Ireneusz znajdował się pod opieką ciotek i babki, gdyż jego ojciec walczył w szeregach Armii Andersa, a potem przebywał w Londynie.
Mając 14 lat, wyjechał do Krakowa (najprawdopodobniej tam kontynuował naukę, matury jednak nigdy nie zrobił), tam też rozpoczął karierę pisarską. Jako szesnastoletni chłopak, w 1955, debiutował wierszem „Podhale zimą” . Wkrótce wstąpił do Koła Młodych przy krakowskim oddziale Związku Literatów Polskich (ZLP), a w 1958 przeniósł się z Krakowa do Warszawy i zaczął publikować wiersze.
W latach 70. partner życiowy Jadwigi Staniszkis.
W utworach swych tropił nieautentyczności słów i gestów, obnażał zachowania i konwencje, demaskował manipulacje, mitomanię, frustrację, będące przyczyną przemocy, okrucieństwa i upodlenia. Pisał o zagubieniu i samotności. Mówił o swojej twórczości: Myślę, że bohater literacki to projekcja wyobraźni pisarza, to jego sny, rozterki, jego wiedza, jego dialektyka, no i oczywiście – podświadomość.
