Ivar Lo-Johansson

Ivar Lo-Johansson właściwie Karl Ivar Loe – szwedzki pisarz, literat i publicysta. Laureat między innymi Nagrody literackiej Rady Nordyckiej z 1979 roku. Przedstawiciel tzw. szkoły fornalskiej (nurtu proletariackiego).
W latach dwudziestych przeniósł się do Sztokholmu, a w 1925 roku odbył podróż po Europie. Po powrocie Lo-Johansson stał się zaangażowanym socjalistą oraz zadebiutował jako pisarz (1927).

Jego twórczość – szczególnie ta wcześniejsza – zdominowana była przez problematykę społeczną. W latach pięćdziesiątych napisał kilka książek opartych na motywach autobiograficznych, które opisywały szwedzką wieś pierwszej połowy XX wieku. W swoich powieściach, opowiadaniach i artykułach dziennikarskich przedstawiał sytuację szwedzkich chłopów i pracowników ziemskich. Wywoływał wiele kontrowersji swoimi artykułami o starych emerytach, Cyganach i innych nieuprzywilejowanych grupach społecznych.
Jednak najbardziej Lo-Johansson zasłynął z barwnych wspomnień szwedzkich związków zawodowych oraz kręgów literackich lat dwudziestych, trzydziestych oraz czterdziestych XX wieku. Przez całe życie nieprzerwanie podkreślał, że literatura powinna opisywać świat z pozycji przegranego.
Dzięki sugestywnym sposobom opisywania ciężkiej pracy fizycznej, doświadczanej samotności jak również tęsknoty za spełnieniem pragnień erotycznych, Lo-Johansson stał się ważnym źródłem inspiracji dla wielu późniejszych pisarzy wywodzących się z klasy robotniczej. Z powodu podejmowanych tematów był okrzykiwany zarówno pisarzem monumentalnym jak i skandalistą.