Joanna Irena Wiszniewicz – polska historyk i polonistka żydowskiego pochodzenia, pracownik naukowy Żydowskiego Instytutu Historycznego.
Urodziła się w rodzinie żydowskiej, jako córka Edmunda Wiszniewicza (1893–1971). Ukończyła w Warszawie średnią szkołę muzyczną w klasie fletu, a następnie polonistykę na Uniwersytecie Warszawskim. Uczyła języka polskiego w liceum, prowadziła klub osiedlowy oraz redagowała książki.
Urodziła się w rodzinie żydowskiej, jako córka Edmunda Wiszniewicza (1893–1971). Ukończyła w Warszawie średnią szkołę muzyczną w klasie fletu, a następnie polonistykę na Uniwersytecie Warszawskim. Uczyła języka polskiego w liceum, prowadziła klub osiedlowy oraz redagowała książki.
Od początku lat 90. pracowała w Żydowskim Instytucie Historycznym. Tam zajmowała się problemem tożsamości polskich Żydów, zwłaszcza pierwszej powojennej generacji. Swoje badania prowadziła podróżując po Polsce i Stanach Zjednoczonych oraz odwiedzając zloty emigracji 1968 w Izraelu. Rezultaty swoich badań upowszechniała w postaci wykładów, książek, artykułów naukowych i prozy dokumentarnej. Była współzałożycielką Stowarzyszenia Przeciwko Antysemityzmowi i Ksenofobii Otwarta Rzeczpospolita. Publikowała m.in. w Midraszu oraz Biuletynie Żydowskiego Instytutu Historycznego.
/o-9788380496309/n/zycie-przeciete)
/1da0bbeeb4087db84eb04243a3fed6dd/n/a-jednak-czasem-miewam-sny)
/12da002c-2240-4700-a323-0efdc308fcb1/n/z-polski-do-izraela)
