Johan Petter Lillebakken "Johan Falkberget"

Johan Falkberget (właśc. Johan Petter Lillebakken) – norweski pisarz i polityk.

Pochodził z rodziny górniczej. Od ósmego roku życia pracował w kopalni miedzi jako górnik. Zawód ten porzucił w 1906 ze względu na bardzo zły stan zdrowia, spowodowany wykonywaną pracą. Działał potem jako dziennikarz i publikował przede wszystkim w prasie robotniczej. Jako jeden z nielicznych pisarzy skandynawskich z radością przyjął wybuch rewolucji październikowej w Rosji.

Od 1922 pracował we własnym gospodarstwie rolnym. Od 1931 do 1933 był posłem z ramienia Partii Robotniczej (wybrany został w rodzinnym okręgu Røros). W tym okresie oddawał się coraz bardziej pracy pisarskiej, osiągając z tego tytułu coraz wyższe dochody i uzyskując stopniowo rosnącą popularność.

Podczas II wojny światowej wyemigrował do Szwecji, by wkrótce powrócić z powrotem do Norwegii, gdzie mimo nacisków ze strony quislingowców, nie przystąpił do obozu kolaboracyjnego. Rozpoczął w tym czasie pracę nad najbardziej dojrzałym dziełem w swojej karierze – tetralogią Chleb nocy (Nattens brød). Składała się ona z powieści An-Magritt (1940) oraz tomów: Pług (Plogjernet, 1946), Johannes (1952) i Drogi miłości (Kjaerlighets veier, 1959). Wszystkie jego powieści historyczne charakteryzuje brak fabularnej całości na rzecz mozaiki różnych drobnych epizodów szkiców i wydarzeń, pomiędzy którymi porusza się narrator.

Falkberget był jednym z współtwórców nowoczesnego, literackiego języka norweskiego, do którego importował liczne elementy dialektu plebejskiego nynorsk. Nie był uważany za komunistę lub rewolucjonistę, a raczej za człowieka nacechowanego socjaldemokratycznym doświadczeniem młodości podbudowanym skandynawską, protestancką tradycją wiejską.