Zbigniew Sebastian Siemaszko

Inżynier elektroniki, historyk, pisarz, publicysta.

Uczęszczał do Gimnazjum Jezuitów w Wilnie. W 1940 r. deportowany do Kazachstanu. Po zawarciu układu Sikorski-Majski wstąpił do Armii Andersa. Został przydzielony do 10 Dywizji Piechoty organizującej się w miejscowości Ługowoj i wraz z wojskiem został ewakuowany do Persji.

Stacjonował kolejno w Iraku, Palestynie i Południowej Afryce, do Wielkiej Brytanii dotarł w kwietniu 1943 r. Przeniesiony do ośrodka szkoleniowego „cichociemnych” łącznościowców w Szkocji, gdzie został podchorążym. Od lipca 1944 r. do zakończenia wojny pełnił funkcję radiotelegrafisty w Batalionie Łączności Sztabu Naczelnego Wodza.

Po wojnie wstąpił do Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczenia. W marcu 1947 r. zdał maturę w polskim gimnazjum w Glasgow. Zdemobilizowany w styczniu 1948 r. Studiował elektronikę w Polish University College i w Uniwersytecie Londyńskim. Pracował w kilku przedsiębiorstwach zajmujących się elektroniką m.in. w British Communication Corporation. Specjalizował się w dziedzinie niezawodności działania sprzętu elektronicznego w zastosowaniu wojskowym (opublikował kilka artykułów z tej dziedziny).

Był związany ze środowiskiem „Kontynentów”, potem z londyńskim „Przeglądem Powszechnym”. W emigracyjnej prasie zamieszczał sprawozdania ze spotkań, wieczorów dyskusyjnych i autorskich odbywających się w londyńskim Polskim Ośrodku Społeczno-Kulturalnym.

Jego zainteresowania badawcze koncentrowały się na historii wojskowości, łączności między emigracją wojenną a krajem, historii Armii Krajowej i Narodowych Siłach Zbrojnych. Był laureatem nagrody przyznawanej przez Związek Pisarzy Polskich na Obczyźnie.

Współpracę z paryską „Kulturą” nawiązał jesienią 1959 r., publikując początkowo drobne teksty na różne tematy. Później skupił się na problematyce historycznej.