Stefan Kunowski

W 1920 r. wraz z rodzicami przyjechał do Polski. Do szkoły powszechnej uczęszczał w Piaskach pod Lublinem, w 1923 r. rozpoczął naukę w Gimnazjum im. Vetterów w Lublinie, a w 1929 r. ukończył Gimnazjum Realne im. Hetmana Jana Zamoyskiego w Lublinie. W latach 1929-1937 studiował na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, 23 czerwca 1934 r. uzyskał dyplom magistra filozofii w zakresie filologii polskiej, 2 października 1937 r. w zakresie pedagogiki.

Stefan Kunowski zajmował się pedagogiką ogólną, dydaktyką uniwersytecką, koncepcją wychowania chrześcijańskiego oraz psychologią wychowawczą. Syntezę jego myśli pedagogicznej stanowi monografia Podstawy współczesnej pedagogiki, Łódź 1981, Warszawa 1993.
Jest to oryginalna i całościowa teoria wychowawczego rozwoju człowieka, nawiązująca do koncepcji Wilhelma Flitnera (1889-1990) i Sergiusza Hessena (1887-1950), ukazująca teorię warstwicowego wychowania, w której występuje cztery dynamizmy rozwojowe, pięć warstwic, towarzyszące warstwicom aktywności życiowej jednostki oraz tworzące się na bazie warstwic i aktywności struktury psychologicznej.

Wyróżnił cztery środowiska wychowawcze, zwracając uwagę na znaczenie „logosu” oraz współpracy wychowanka. Jest autorem rozlicznych publikacji, wydał m.in.: Proces wychowawczy i jego struktury. Temperament, indywidualność, charakter, osobowość, Lublin 1946; Elementy pedagogiczne teorii seminarium duchownego jako instytucji wychowawczej, „Colloqium Salutis”, 2 (1970) s. 211-241; Problematyka metodologiczna seminarium magisterskiego, Lublin 1971.

Był członkiem papieskiej komisji „Iustitia et Pax”, członkiem czynnym Towarzystwa Naukowego KUL, a w latach 1964-1966 jego sekretarzem generalnym. W 1939 r. został odznaczony Krzyżem Walecznych za obronę Modlina.