/10bee009678b0ca3470d5619fe523ad0/n/wanda-dobaczewska)
Właściwie Wanda Niedziałkowska-Dobaczewska, pisarka polska, poetka, publicystka, autorka sztuk dla teatrów kukiełkowych oraz animatorka kultury.
Pochodziła ze znanej w Wilnie rodziny Niedziałkowskich, której korzenie sięgają Berehu koło Krzemieńca, gdzie stał dom Niedziałkowskich. Utracili go w wyniku represji za udział w Powstaniu Styczniowym. Studiowała na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Od roku 1916 była żoną Eugeniusza Dobaczewskiego.
Debiutowała w roku 1920 tomem poetyckim "Na chwałę słońca".
Przed II wojną światową prowadziła intensywną działalność polityczną i kulturalną, pełniąc jednocześnie funkcję wiceprezesa Związku Zawodowym Literatów w Wilnie (tam też mieszkała do roku 1939). W tym okresie współpracowała z rozgłośnią wileńską Polskiego Radia oraz czasopismami ukazującymi się w Wilnie i Warszawie (m.in.: „Świat”, „Kurier Poranny” czy „Robotnik”).
W czasie okupacji była więziona (lata 1940–1945) w obozie koncentracyjnym Ravensbrück (nr obozowy P 5068) i swoje przeżycia zawarła w książce "Kobiety z Ravensbrück".
Po II wojnie światowej pracowała przez rok w warszawskiej Bibliotece Narodowej. Krótko potem przeniosła się do Torunia, gdzie współpracowała z tamtejszym Polskim Radiem.
Przez kolejne 3 lata była kierownikiem literackim teatru lalkowego „Baj Pomorski”. W tym okresie działała w Związku Literatów Polskich, pisała także recenzje do czasopism „Arkona” i „Pomorze”. W 1951 zamieszkała w Żninie i do końca życia napisała wiele powieści tematycznie związanych z Pałukami.
Została pochowana na Cmentarzu w Żninie.
Pochodziła ze znanej w Wilnie rodziny Niedziałkowskich, której korzenie sięgają Berehu koło Krzemieńca, gdzie stał dom Niedziałkowskich. Utracili go w wyniku represji za udział w Powstaniu Styczniowym. Studiowała na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Od roku 1916 była żoną Eugeniusza Dobaczewskiego.
Debiutowała w roku 1920 tomem poetyckim "Na chwałę słońca".
Przed II wojną światową prowadziła intensywną działalność polityczną i kulturalną, pełniąc jednocześnie funkcję wiceprezesa Związku Zawodowym Literatów w Wilnie (tam też mieszkała do roku 1939). W tym okresie współpracowała z rozgłośnią wileńską Polskiego Radia oraz czasopismami ukazującymi się w Wilnie i Warszawie (m.in.: „Świat”, „Kurier Poranny” czy „Robotnik”).
W czasie okupacji była więziona (lata 1940–1945) w obozie koncentracyjnym Ravensbrück (nr obozowy P 5068) i swoje przeżycia zawarła w książce "Kobiety z Ravensbrück".
Po II wojnie światowej pracowała przez rok w warszawskiej Bibliotece Narodowej. Krótko potem przeniosła się do Torunia, gdzie współpracowała z tamtejszym Polskim Radiem.
Przez kolejne 3 lata była kierownikiem literackim teatru lalkowego „Baj Pomorski”. W tym okresie działała w Związku Literatów Polskich, pisała także recenzje do czasopism „Arkona” i „Pomorze”. W 1951 zamieszkała w Żninie i do końca życia napisała wiele powieści tematycznie związanych z Pałukami.
Została pochowana na Cmentarzu w Żninie.
/62bd6c154e81d7f364f4c437e01ebb1d/n/u-zlotego-zrodla-basnie-polskie)
/dc272095db6fa79690513caded8d234c/n/kim-jest-rudzielec)
/958875528a2038a887a1f199ee975028/n/czlowiek-ktorego-nazywano-diablem)
/0420d410945104acae96a70245167765/n/kobiety-z-ravensbruck)
/ef956bec48bc76fa7045cd02ed5c2985/n/korzenie)
/8878df19024a97e9b6e8ba23d6a2fb74/n/na-chwale-slonca)
/05bf979838fc65a870806c787c92e1ca/n/niedzisiejsi)
/fcb5373750c5f96bca5579523d02eed0/n/nikt-nie-jest-winien)
/546692d7c034c00e08ab7bcc3ac51edd/n/ravensbruck-spoleczenstwo-nie-z-tej-ziemi)
/b78959d50e6aa497eacb94d570acb577/n/spoleczenstwo-nie-z-tej-ziemi)
/6ccc4aebfce72d6a8c5998fe85dd59ed/n/zlota-studzienka)
