Witold Bunikiewicz

Witold Bunikiewic debiutował w roku 1909 tomikiem poetyckim, a w roku 1912 jako autor sceniczny. Do roku 1930 wydał 5 tomików wierszy ("Komedia olimpijska" - 1909, "Wiosna" - 1910, "Ballady" - 1920, "Rapsod mazowiecki" - 1930, "Rycerz śmierci" - 1930) i 5 komedii wierszem ("Złote czasy" - 1912, "Piosenki ułańskie" - 1917, "Sowizdrzały" - 1918, "Wazon i róża" - 1922, "Cud miłości" - 1928). Wychowanek gimnazjów galicyjskich, studiował Bunikiewicz historię sztuki w Berlinie, Monachium i Paryżu, a wzrastał jako literat pod osobistym wpływem czołowych pisarzy Młodej Polski: Artura Górskiego, Antoniego Lange i Stanisława Przybyszewskiego. W czasie pierwszej wojny światowej ranny na froncie czarnogórskim, przebywał później jako rekonwalescent w Czechach i wtedy nawiązał kontakty z tamtejszymi literatami, czego rezultatem jest wydany później (1924) tomik dobrych przekładów "Współczesna liryka czeska". Po roku 1920 pracował najpierw w dyplomacji, a później (od r. 1926) w dziennikarstwie w Warszawie. Był redaktorem czasopisma "Panowa" i stałym recenzentem plastycznym (do r. 1939) "Kuriera Warszawskiego". Jest też autorem kilku studiów z historii sztuki, publikowanych osobno i w czasopismach. Po roku 1930* napisał dwie powieści: "Życie w kolorach" (1930)* i "Czarny karnawał" (1938).

Twórczość poetycka i dramaturgiczna Bunikiewicza stanowi właściwie epigońskie kontynuowanie poetyki Młodej Polski i jest dla dzisiejszego czytelnika prawie martwa. Pozostała po nim jedynie zaczęta w późniejszych latach życia twórczość prozatorska, z czego najoryginalniejszym i pełnym swoistego uroku jest właśnie nasz tomik humorystycznych opowiadań, napisanych na podstawie rozproszonych podań i klechd ludowych oraz literackiej tradycji, cykl jednolitej w rubasznym tonie i dowcipnej demonologii polskiej.