Szczęśliwe dni recenzja

Wśród tysięcy napotkanych książek, najbardziej cenię sobie te niepozorne. Skromna okładka, niewielki format i to jedno zdanie, które sprawia, że z miejsca mamy ochotę się w nią zatopić. Taka też jest powieść Laurenta Graff’a. Na pierwszy rzut oka książka bardzo depresyjna, bo cóż innego można powiedzieć o fabule skupionej na śmierci i przemijaniu. Tym czasem to, że osiemnastoletni Antoine wykupuje sobie miejsce na cmentarzu, a w wieku trzydziestu pięciu lat przeprowadza się do domu starców, staje się początkiem do dużo głębszych przemyśleń, dalekich od śmiertelnej powagi.

Dekadentyzm głównego bohatera wcale nie jest posępny ani przygnębiający. Wręcz przeciwnie. Jego spostrzeżenia na temat codziennych czynności są proste, a przy okazji bardzo trafne i wielu miejscach okraszone absurdalnością poszczególnych sytuacji. To, że zamieszkał wśród staruszków i postanowił „oddać się” umieraniu nie oznacza, że ten proces rzeczywiście zdominował jego życie. Niewątpliwie Antoine właśnie tego by chciał, ale jak to w życiu bywa, nie zawsze dostajemy to czego byśmy chcieli, a śmierć też lubi płatać psikusy.

Przepadam za czarnym humorem i poruszaniem spraw pozornie zakazanych. Szczęśliwe dni to bardzo specyficzna powieść, która w pełni wkomponowała się w mój gust. Nie wiem czy to dlatego, że jest taka dobra, czy po prostu dawno nie czytałam podobnej historii. Faktem jest, że pochłonęłam ją za jednym zamachem, chociaż starałam się wolno przekładać kolejne strony. Smakowałam każde słowo. Nie spieszyłam się z lekturą. Pozwoliłam aby losy Antoine same się dopełniały. I czuję się nimi w pełni usatysfakcjonowana.


Laurent Graff „Szczęśliwe dni”
Ilość stron: 128
Wyd. W.A.B.
Ocena: 5,5/6

http://od-deski-do-deski.blogspot.com/2012/04/szczesliwe-dni-laurent-graff.html