Dariusz Doliński - rozmowa nakanapie.pl

Zacznę może banalnie. Jestem już po przeczytaniu pierwszej części i chciałabym wiedzieć, kiedy spodziewać możemy się kolejnych?

Witam wszystkich czytelników!!!!!
Witam Wrocławiankę - uwielbiam to miasto, bardzo wiele czasu tam spędziłem...
Ale do rzeczy, moje zamierzenia są proste, co roku chciałbym wydać każdy następujący po sobie tom. W tej chwili rozpocząłem pracę nad drugim tomem"Darkar. Narodziny". Tak więc możemy spodziewać się rękopisu w okolicach lutego-marca. Wydanie zapewne nastąpi w okolicach przyszłorocznych wakacji. Poza tym zastanawiam się nad napisaniem - być może w trakcie tworzenia Darkar czegoś bardziej współczesnego, rzeczywistego i realistycznego. Czegoś związanego z współczesnymi czasami w Polsce.

Ale cieszę się bardzo, że udało ci się zredagować pytania do autora...;))

Myślę, że coroczna przerwa między częściami jest w porządku, życzę powodzenia, żeby te plany spełnić :) Pana czytelnicy na pewno nie pogardzą czymś bardziej współczesnym - myśli Pan o obyczaju czy bardziej o powieści kryminalnej?

Co do książki "Darkar. Poświęcenie" - podczas lektury odniosłam wrażenie, że czerpie Pan z wielu źródeł - znalazłam odniesienia do Władcy Pierścieni, a nawet Harry'ego Pottera. Mnogość różnych ras - ludzi, elfów, gnomów, wampirów, niziołków, etc. - czasem potrafiła przytłoczyć :) Mógłby Pan opowiedzieć coś o początkach tworzenia utworu, pierwotnym planie na książkę? Jak powstała jej idea?

Proszę dla łatwiejszej komunikacji nie używajmy słowa "Pan"

Tak mam pomysł na 3 współczesne powieści o tym z jakimi problemami ludzie wokół nas borykają się w Polsce. Będzie dotyczyła ludzi z krwi i kości, którzy nas otaczają. Mogą spotkać każdego z nas. Raczej w konwencji obyczaju.

Jak każdy autor czerpię z naszej tradycji judeo-chrześcijańskiej. Dzięki temu komunikacja pomiędzy autorem a czytelnikiem jest łatwiejsza za względu na wspólny pierwiastek jakim jest tradycja. Nie ma bariery, którą należy pokonać, by czytelnik zrozumiał wykreowany świat i zasady jakimi on się kieruje.Dla mnie mistrzem jest Tolkien, którego nie sposób ani naśladować ani tym bardzie kopiować. Harry'ego nigdy ani nie czytałem ani oglądałem.

Utwór w założeniach miał z sobą nieść jakąś treść, naukę dla czytelnika poza rozrywką. Miał mieć przesłanie, które będzie czytelne i oparte na naszej tradycji. Nie chciałem kreować powieści, gdzie wszystko kończy się dobrze, bo przecież życie takie nie jest. Często pisząc tę książkę musiałem coś zmieniać od momentu stworzenia szkicu powieści i utworzenia założeń. Najtrudniejszy był początek, potem było coraz łatwiej a wyobraźnia się uwalniał ze strony na stronę. Potem pojawiały się problemy, bo chciałem stworzyć utwór, gdzie przyczyny i skutki są wynikiem jakieś akcji i reakcji, która jest możliwa i realna dla czytelnika. nie chciałem powielać błędów wielu książek, gdzie rano wstał pastuszek z siana a po 24 godzinach dowodził armią i był wybitnym dowódcą. Tutaj każdy z bohaterów ma swoją historię i plan według którego działa.
Pisząc mam sceny przed oczami. Widzę je plastycznie i opisuję.

A teraz moje pytanie czy Pani jakoś ocenia tę książkę?

A miało nie być panów....

W "Darkar. Poświęcenie" wiele się dzieje, więc pytanie się samo nasuwa czego można się spodziewać się w drugiej części?

Witaj Kasiu, miło cię widzieć.

W drugiej części, która będzie miała tytuł "Darkar.Narodziny", skupimy się na Darkarze. Poznamy jego losy i historię, dowiemy się skąd pojawił się na bagnach, czego tam szukał, skąd zna umiejętność walki. Poznamy jego koleje losu oraz jego siostry. Dowiemy się również, co knuje Imperator oraz, co jest niespodzianką, wejdzie do rozgrywki nowa Istota ... Będzie wiele się działo

Poza tym będziemy poznawali oraz uczestniczyli w ostatecznych przemianach bohatera, który wysunie się na pierwszy plan.

Zapraszam wszystkich zainteresowanych na Facebooka:
http://www.facebook.com/pages/Darkar-Po%C5%9Bwi%C4%99cenie/120821264653635

I nastąpiło coś, czego nikt od wielu lat, a nawet wielu wieków nie mógł pamiętać, bo nigdy wcześniej czegoś takiego nie widziano, bo nigdy się nie zdarzyło coś takiego w tym świecie. Nastąpiło coś, co było niezwykłe, inne niż wszystko, co się zdarzyło dotychczas i, co najważniejsze dla tych istot, dawało – nadzieję na lepsze jutro.
W środku najczerniejszej z najczerniejszych nocy – rozbłysło oślepiające światło na niebie. Lecz, ku ogólnemu zdziwieniu, nie było to słońce, nie było to nic, co normalnie wydałaby na ten świat matka natura, to było coś zgoła innego, nienaturalnego a w swojej nienaturalności niosło to zdarzenie ładunek czegoś pierwotnie pięknego. Wielu ze świadków tego wydarzenia, by pełniej je doświadczyć swoimi ułomnymi zmysłami, wyszło z chałup na podwórza, by móc czerpać pełnymi garśćmi z przeżycia tej chwili w nadziei, że oto spełniała się wreszcie przepowiednia Hironiusza.

jeszcze 20 min. i trzeba iść spać....;)

Teraz tylko czekać na wydanie drugiej części :) A co z bohaterami? Można uchylić rąbka tajemnicy?

Jak wspomniałem wyżej dojdzie nowa istota, która będzie ważna dla osi powieści - rasa mal’ach, o imieniu Seehiasz. Będzie to istota rozbita pomiędzy powinnością, jaką na siebie wziął z naiwności a chęcią zdobycia wolności za wykonane zadanie. Będzie to postać kluczowa dla dalszego ciągu. Inni starzy bohaterowi podążą własnymi ścieżkami, będziemy obserwować migawki z ich podróży. Na pewno istotnym bohaterem w III tomie będzie Kelorn, bez którego nie będzie szans na pokonanie Imperatora. W II tomie też będzie ważny Ervitar oraz Silvie.

proszę fragment II tomu:
Przyjrzał się zarazem, bardzo uważnie, swojemu rozmówcy. Mówca był przedstawicielem najstarszej z ras, jaka kiedykolwiek zamieszkiwała ten świat lub inne ze światów, rasy mal’ach. Byli oni posłańcami boga, który powołał do życia ten i inne światy. Jednak po Wielkiej Wojnie, której przyczyną był sprzeciw jednego z nich narcystycznemu bogu, wielu z rasy mal’ach została sługami jego ojca.
Tak samo Seehiasz był na usługach jego ojca. Jednak w odróżnieniu od wielu innych, nie był sługą z własnej, nieprzymuszonej woli, ale służył jego ojcu z konieczności. Teraz jednak, dzięki temu zleceniu, jakie miał za chwilę otrzymać, dostawał od losu olbrzymią szansę, by odzyskać wolność i możliwość samostanowienie o sobie.

Po takiej dawce i informacji i fragmentów ciekawość ogromna :)

Tak, myślę, że będzie ciekawiej oraz więcej się działo. Jestem przekonany,że nie zamknie się II tom w 244 stronach. Zapewniam,że będzie warto. Mam nadzieję, że wiwiększości czytelników się jednak mój styl spodoba.

Zapowiada się ciekawie :)
Mnie książka się podobała. Czytało mi się ją bardzo dobrze i nieźle mnie wciągnęła ;) Ciekawa jestem kolejnych losów bohaterów. Mam nadzieję, że nie potraktujesz ich po macoszemu i dowiemy się więcej o Silvie czy Darkarze :)

Czy można liczyć na to, że w kolejnych częściach dowiemy się więcej o świecie Darkara? Mapka z tyłu książki opisuje tylko mały jego wycinek, a mnie ciekawi co jest poza nim :)

W rzeczy samej świat Darkara zostanie rozbudowany, ponieważ nie ma innego wyjścia. Ten świat składa się z wielu elementów, które są niezbędne, by móc pokonać Imperatora. mogę zdradzić, że w końcu skłócone elfy, krasnoludy, ludzie, oraz istoty, jak telepaci, którzy porozumiewają się ze smokami i gryfami będą musieli połączyć siły, by pokonać Imperatora. Nie ukrywam, że mam wielką ochotę umieścić naszą polską husarię, ale zobaczymy, czy będzie taka możliwość. Pochwalmy się tym, czym możemy. Ale wracając do tematu świata, właśnie te inne postaci, które były z Darkarem i Sinoe będą wędrowali po tym świecie, by zjednoczyć te wszystkie nacje. W trakcie ich podróży poznamy najdalsze zakątki tego świata.
Tak , jak napisałem wcześniej, Darkara historię oraz losy poznamy w II tomie.

W rzeczy samej losy Darkara i Silvie będą z sobą związane i będą sie mocno przeplatały.

Nastrójmy się

A może ktoś woli taką wersję ....
słuchając tego i czytając Darkara można się wkręcić i to nieźle.

Immora pytałaś się o świat Darkara - obejrzyj to, zamknij oczy i wyobraź sobie teraz ten świat....

Pisząc, w tym stylu puszczam sobie muzykę i zamykam oczy. Wtedy widzę ten świat, te sceny, te istoty. Zatapiam się w nich, czuję wtedy, to co czuję one. Postrzegam tak, jak postrzegają. Przenoszę się, gdzieś daleko w odległy byt, ale ciało pozostaję tutaj na naszym padole... Uwalniam się od życia codziennego, trosk, i tego cholernie nudnego świata. Staję się wojownikiem, i zarazem niziołkiem, za chwilę jestem Silvie, lub Kelornem, by w następnej scenie zjednoczyć się z Rodgarem i jego paranoją. Jestem nimi wszystkimi, by po jakieś chwili wrócić na ten padół łez. Wtedy staję się człowiekiem i to jest smutne. Tak piszę, tak widzę i czuję...