Vlad Dracula, Dariusz Domagalski - patronat nakanapie.pl

Zapraszamy do lektury fragmentu książki Dariusza Domagalskiego, "Vlad Dracula"

Oj kręci mnie bardzo! nie tylko z powodu miłości mej własnej do Vlada, ale i autora lubię ;)

Dariusz Domagalski podczas zbierania materiałów do swojej książki, zebrał ciekawe materiały. Zapraszam do lektury "Wywiadu z wampirem"

Jest już pierwsza przedpremierowa recenzja "Vlada Draculi"

A dzisiaj premiera książki :-) Podobał się Wam fragment, recenzja?

Mnie zainteresowała, a recenzja pogłębiła to odczucie, więc jeżeli będę miała okazję to na pewno przeczytam. :)

Zapowiada się ciekawa książka. Zainteresowałam mnie, a recenzja tylko zaostrzyła na nią apetyt.

Ale wciąż nie wiem, czy Tess przeżyła? ;)

Tomasz Majewski (lekkoatleta) o "Vladzie Draculi" powiedział tak:

"Protoplasta licznego rodu wampirów, Vlad Dracula, z pewnością nie był bladym młodzieńcem grającym w bejsbol. Jak pokazuje książka Dariusza Domagalskiego, był twardym władcą w trudnych czasach, mającym co prawda ciągoty do lekkiego okrucieństwa, ale czymże jest wbicie na pal kilku tysięcy ludzi bądź tortury, kiedy broni się ojczyzny? Wciągająca lektura, dużo krwi i flaków. Zniewieściałych pseudowampirów brak."

Tapeta z Vladem do ściągnięcia na stronie Runy:
http://www.runa.pl/blog/node/805

I co ja mężowi powiem ;-) A może jakiś konkursik z tą książką? Powalczyłabym o nią :-)

Na chwilę obecną się nie zapowiada, ale będziemy rozdawać do recenzji :-)

RUNA zaprasza na stronę Vlada Draculi, na której możecie znaleźć żarty rysunkowe, tapety i wiele innych rzeczy.

Sceny z życia Vlada Draculi: MNICH i OSIOŁ



Vlad Dracula był wyznania prawosławnego i nie darzył sympatią Kościoła katolickiego, który próbował przyciągnąć na swoje łono ludy zamieszkujące Wołoszczyznę. Z Siedmiogrodu na drugą stronę Karpat co rusz wyruszali kaznodzieje próbujących nawracać na katolicyzm poddanych księcia. To mu się nie podobało i przyłapanych kaznodziejów wyrzucał na zbity pysk ze swojego kraju.

W pamfletach, napisanych na zlecenie saskich kupców, mających oczernić postać Vlada Draculi czytamy o tym jak pewnego dnia przed księciem stanął mnich z zakonu świętego Bernarda prosząc o jałmużnę. Nędzne było jego życie, ale dzięki niemu miał zasłużyć sobie na Niebiosa. Usłyszawszy to książę zapytał czy chciałby rychło tam się znaleźć, na co mnich odparł, że owszem, płonie z ochoty. Dracula stwierdził, że jeśli taka jest jego wola postara się żeby jak najszybciej tam dotarł. Rozkazał wystrugać dla mnicha pal i go na niego wbić. Nie miał wyrzutów sumienia, bo przecież jego czyn przecież zakonnikowi korzyść przyniósł – szybciej niż zamierzał trafił przed oblicze Boga.

Na dziedzińcu braciszek zostawili objuczonego osła, który teraz wyszedł na drogę i zaczął ryczeć. Rozgniewany Dracula kazał sprawdzić kto taki hałas czyni. Słudzy po chwili przyprowadzili osła przed oblicze księcia, który stwierdził, że zwierzęciu pewnie też do nieba spieszno i kazał nabić go na pal obok swojego pana.

Pomysł: Dariusz Domagalski
Rysował: Tomisław Kucharzak

biedny osiołek

;/

Sceny z życia Vlada Draculi: ZŁOTY KIELICH



Vlad Dracula był władcą surowym, mocno trzymającym w ryzach swoich poddanych. W dobie zagrożenia ze strony Turków Osmańskich, wprowadził na Wołoszczyźnie srogie prawa, a przede wszystkim nieuchronność kary. Karał śmiercią za najdrobniejsze nawet przewinienia, śmiercią, lub ciężkimi torturami. Przestępcy byli ćwiartowani, obdzierani ze skóry, gotowani żywcem, nabijani na pal.

Z gościńców szybko zniknęli rozbójnicy, w miastach zmalała ilość morderstw i gwałtów, ustały kradzieże. Wszyscy bali się okrutnego księcia. Dochodziło do tego, że ojciec donosił na syna, gdy ten popełnił przestępstwo, bo rozgniewany Dracula gotów był za niegodny czyn, ukarać śmiercią całą rodzinę.

Dracula często poddawał próbie swoich poddanych. Pewnego razu żołnierze złapali złodzieja, który ukradł kupcowi sakiewkę pełną złota. Dracula rozkazał przestępcę nabić na pal, ale zanim oddał sakiewkę kupcowi, wrzucił do niej niepostrzeżenie monetę i kazał mu przeliczyć, czy niczego nie brakuje. Kupiec uczciwie przyznał, że w mieszku jest o jedną monetę za dużo. Gdyby tego nie zrobił skończyłby na palu obok złodzieja.

Pewnego razu książę rozkazał postawić przy studni na rynku w Târgovişte, złoty kielich, żeby każdy spragniony podróżny mógł się z niego napić wody. Kielich nie był przytwierdzony łańcuchem, nie stał przy nim strażnik, a mimo to nikt nie odważył się go ukraść. Groziła za to kara śmierci. Ponoć kielich został skradziony tego samego dnia, w którym Vlad Dracula stracił władzę na Wołoszczyźnie.
Rzezimieszki nie mieli łatwego życia za rządów Palownika.

Pomysł: Dariusz Domagalski
Rysował: Tomisław Kucharzak

Sceny z życia Vlada Draculi: UCHODŹCY



Transylwania zwana również Siedmiogrodem to kraina, która w połowie XV wieku była najbogatszą prowincją Królestwa Węgier. Od XII wieku osiedlali się tam niemieccy osadnicy napływający z Saksonii, stąd potocznie nazywano ich Sasami. Na początku zajmowali się górnictwem i hutnictwem szybko jednak zabrali się za handel wożąc towary z Europy do Lewantu. Główny szlak na Wschód prowadził jednak przez Wołoszczyznę – krainę, którą rządził okrutny Vlad Dracula.

Książę był dalekowzrocznym władcą i wiedział, że nie tylko aspekt militarny świadczy o sile danego państwa, ale również gospodarka. Pragnął ekonomicznie rozwinąć swój kraj i dlatego nadał trzem wołoskim miastom prawo składu i przymusu drogowego, co oznaczało, że wszyscy przejeżdżający tamtędy kupcy, musieli zatrzymać się wystawiając swój towar na sprzedaż. Dzięki temu miasta bogaciły się, a kupcy na tym tracili, bo marża nie była tak duża jaką mogli osiągnąć w innym miejscu. Sasi jak tylko mogli starali się omijać te prawa, lub z pełną świadomością ich nie przestrzegali.

Nic więc dziwnego, że Vlad Dracula w odwecie najechał bogaty Braszów leżący u stóp Karpat, spalił przedmieścia i wymordował setki ludzi nabijając ich na pal. Sasi szukali sprawiedliwości u króla Węgier skarżąc się na swój okrutny los. Ale jeśli przyjrzymy się postępowaniu Draculi okaże się, że tylko stosował kary przewidziane w saskim prawie, bowiem kodeksy zrównywały kupca łamiącego prawo handlowe ze zwykłym bandytą.
Natomiast słynne nabijanie na pal było jedynie odmianą zachodnioeuropejskiej kary śmierci wykonywanej przez łamanie kołem. Można zatem śmiało powiedzieć, że pod względem okrucieństwa wołoski książę nie odbiegał od standardów europejskich.

Pomysł: Dariusz Domagalski
Rysował: Tomisław Kucharzak