1000 lat wkurzania Francuzów

Z powodu marnej znajomości historii Anglii i Francji, mentalności mieszkańców, ich kultury i języków, nie byłam w stanie w pełni docenić humoru, ironii i tzw. kontekstów, którymi raczy nas autor. Moja uwaga skupiona była na ułożeniu ciągu zdarzeń i uwarunkowań, śledzeniu powiązań rodzinnych i koligacji bohaterów, zerkaniu na mapy i sięganiu do innych źródeł wiedzy. Siłą rzeczy nie byłam w stanie bawić się lekturą w takim stopniu, w jakim bawić się nią może ktoś, kto dysponuje wiedzą choć w części większą, niż moja.

Autor, bawiąc się stereotypami starymi, jak Anglia i Francja, pokazuje na przykładzie Anglików i Francuzów, że historia narodów, to nie tylko wojny, królowie i rewolucje wpisane w ciąg dat, lecz marzenia, oczekiwania, sympatie i antypatie ludzi, ich mądrość i głupota, naiwność czy przebiegłość powiązane zależnościami i przypadkami.

„1000 lat wkurzania Francuzów”, poprzez pryzmat wydarzeń będących pstryczkiem we francuski nos, dowcipnie, inteligentnie i żywo ukazuje 1000 lat historii dwóch wielkich narodów europejskich.

Polecam. A podobnym sobie ignorantom radzę zaopatrzyć się w mapy, schematy dynastyczne i drzewa genealogiczne oraz tablice historyczne Anglii i Francji.

Dawno się tak nie bawiłam przy czytaniu książki, tego mi było trzeba.
Historię Europy znam piąte przez dziesiąte, tu coś słyszałam, tam o czymś czytałam. To, mimo wszystko systematyczne, przedstawienie stosunków angielsko-francuskich na przestrzeni wieków przybliżyło mi wiele postaci i wydarzeń, usystematyzowało poszatkowane wcześniej informacje. Autor pisze lekko, potrafi przedstawić tło wydarzeń w sposób zrozumiały dla współczesnego człowieka (patrz analogia do plaży na Costa Brava :-)), puszcza oko do czytelnika, słowem bawi się.

Jak bardzo by mi się podobała książka o polsko-niemieckich lub polsko-rosyjskich stosunkach napisana takim tonem!