3096 dni

"[...] podświadomie wyzwalam w niektórych ludziach agresję. [...] Szczególnie zawzięcie, kiedy chcę, aby społeczeństwo bliżej przyjrzało się tej sprawie. Żeby dostrzegło, iż ten kto mnie porwał, był także człowiekiem".

Historia dziewczyny porwanej przez szaleńca jest wstrząsająca i w żadnym stopniu nie próbuję tego umniejszyć. Trudno jest mi się jednak nie zgodzić z tym, co napisała sama autorka, a ja przytoczyłam w powyższym cytacie. Nie potrafię zrozumieć przesłania, które próbowała przekazać nam pisząc właśnie tę książkę.

Już pierwsze rozdziały, przepełnione informacjami z jej wczesnego dzieciństwa, przyniosły mi duże rozczarowanie. Jeżeli jestem w stanie zrozumieć przebłyski jej wspomnień jako pięciolatki, to informacje typu:
"Przez pierwsze miesiące życia znajdowałam się w centrum uwagi całej rodziny. Siostry opiekowały się nowym dzieckiem tak, jakby ćwiczyły już na przyszłość. Jedna karmiła mnie i przewijała, druga w nosidełku brała mnie na spacery do centrum miasta [...]"
działały mi na nerwy, bo zamiast napisać, że autorka zna te szczegóły z opowieści bliskich uparła się na narrację, która bardziej przypomina konfabulację niż prawdziwe wspomnienia.

Opisy życia w zamknięciu nie wymagają komentarza. Jednak zupełnie nie potrafię zrozumieć kilku rzeczy. Autorka rękami i nogami broni się przed zaszufladkowaniem jej pod hasłem "syndrom sztokholmski" mimo, że przez całą książkę przebija się jej próba rozgrzeszenia porywacza.
O ile jeste...

Kiedy rozpętał się medialny szum wokół Nataschy Kampusch i wszędzie pokazywano w jakich warunkach spędziła ponad osiem lat swojego życia zastanawiałam się, jak to możliwe i byłam przekonana, że będzie musiała przebyć długą drogę by osiągnąć spokój i równowagę psychiczną, jeśli w ogóle będzie to kiedykolwiek możliwe. A jednak myliłam się. Ta książka to głos Nataschy. To przede wszystkim niezwykły opis i analiza mechanizmów psychiki, które pozwoliły przetrwać tej dziewczynie prawdziwe piekło, to również próba zrozumienia przyczyn kierujących porywaczem, gdy uprowadzał Nataschę i gdy więził ją przez długie lata znęcając się nad nią fizycznie i psychicznie.

Niewątpliwie jedna z trudniejszych dla mnie książek, ze względu na ból, cierpienie, niesprawiedliwość losu. Uprowadzona dziewczynka, więziona w piwnicy, w zasadzie zależna od swego oprawcy, gdyby jemu coś się przydarzyło zapewne nikt nigdy by jej nie znalazł za betonowymi drzwiami, długim tunelem, gdzieś tam "pod ziemią". Przejmująca i wzruszająca, trzymająca w napięciu i sprawiająca, że serce boli, gdy próbuje się choć odrobinę utożsamić z uczuciami tej dziewczynki cierpiącej w samotności..

Książka w sposób bardzo poruszający pokazuje 8 lat bicia, upokarzania, wyzwisk i poniżania bohaterki/autorki książki. Trudno się od niej oderwać. Aż strach pomyśleć, że taka historia w ogóle się wydarzyła...

Poruszająca, pamiętam, że czytając książkę w pociągu rozglądałam się na boki, czy jest ktoś jeszcze, kto jest tak przejęty. jak ja. Przeyżycia Nataschy są przerażające, jednak w książce nie przeważa tylko makabryczny opis tego, co znosiła z rak swojego oprawcy, dziewczyna wspomina dzieciństwo, rodzinne strony i opisuje swoje myśli podczas uwięzienia. Jedna z tych, o których myślisz jeszcze parę dni po przeczytaniu, polecam :)

Mnie nie zachwyciła. Być może dlatego, że przez zamieszanie kilka lat temu wokół 'odnalezionej' Nataschy, miałam wrażenie, iż jest to osoba wyrachowana i chce na swoim nieszczęściu zarobić. Oczywiście współczuć należy, ponieważ psychika dziewczyny (teraz już kobiety) będzie na zawsze złamana, ale oprócz tego nie wzbudziła żadnych innych uczuć.

Bardzo poruszyła mnie ta książka. Zgadza się w 100 % z przedmówczynią. Nie wiem czy gdyby mnie spotkało coś takiego, byłabym tak silna jak Natascha. Niektóre momenty opisywane w książce były na prawdę wzruszające, i aż trudno uwierzyć że ta silna dziewczyna przetrwała długich 8 lat w "podziemnym grobie".

Przerażające. Podziwiam tę dziewczynę za jej wolę przetrwania i jako czytelnik cieszę się, że ta książka powstała, bo Natascha prostuje w niej pewne sprawy, zwłaszcza tym, którzy próbują ją oceniać i przypinać różne "łatki". Zdecydowanie warto przeczytać.

Książka warta przeczytania.