3096 dni recenzja

kto nie zna historii Nataschy Kampusch? chyba nie ma takiej osoby, sama żyłam tymi wiadomościami w roku 2006, gdy dziewczynie udało się uciec, zaledwie dwa lata później dostaliśmy kolejną przerażającą historię i potwora z Austrii - Josefa Fritzla 

parę dobrych lat temu czytałam "Dziewczynę z piwnicy. Szokującą historię Nataschy Kampusch", która wbiła mnie w fotel, więc zabierając się za jej wspomnienia, mniej więcej wiedziałam co dostanę (nie tylko po samej książce, ale również ten cały szum medialny), tutaj zdecydowanie mamy więcej intymności ukazanej, ale nie przesadzajmy - Natascha to wszystko wspominała w swoich wywiadach, tym żyła cała Europa (jak nie świat)

książkę trudno mi ocenić, bo wydarzenia są wstrząsające, ale nie czułam emocjonalnego przywiązania czytając ją, sądzę nawet, że ta książka została niepotrzebnie wydana albo mogła powstać przy współpracy świetnego dziennikarza śledczego, który by wplótł inne spojrzenie - co działo się z rodziną w tym czasie, jak było prowadzone śledztwo, itd. wraz z samymi wspomnieniami Natashy ze swojego więzienia, wtedy zdecydowanie czytałoby mi się tę pozycję z większymi emocjami... niby jej matka wydała takie wspomnienia, które były hitem w Austrii, ale nie wydano tej pozycji na rynku polskim - można było to połączyć w jedną książkę, wspomnienia córki i matki

ja nie mam zamiaru oceniać zachowania Nataschy tuż po uwolnieniu (wywiady na jej warunkach, nie całkowite piętnowanie oprawcy, itp.), bo sama fajnie wyjaśniła to w swoim epilogu, ale zastanawia mnie jedno... skoro ta książka powstała, aby uwolnić się, być wreszcie "wolną" (w jakimkolwiek znaczeniu), to czemu znów do tego wraca i po 10 latach od swojego uwolnienia wydaje kolejną książkę? ja rozumiem, że to już do końca będzie integralna część jej życia, ale czy to nie jest zaprzeczanie samej sobie? uwolnić się, ale jednocześnie wrócić? 

nie jestem psychologiem, ale z jednej strony fascynuje mnie to, co siedzi w głowie po takich traumatycznych przeżyciach, coś niewyobrażalnego...

ekranizacji jeszcze nie miałam "przyjemności" obejrzeć, bo wstrzymywałam się, aby wpierw przeczytać książkę, a teraz to nawet nie wiem czy chcę ten film oglądać