Opinia na temat książki Żniwiarz. Tom 1. Pusta noc

Sięgnęłam po "Żniwiarza" z czystej tęsknoty za minionymi czasami. Pełnymi demonów, ciemnych nocy, guseł i zabobonów. Za pustymi cmentarzami o nocnej godzinie i za niewypowiedzianym złem. Dostałam w swoje ręce młodzieżową opowieść o tęsknocie za miłością i zabawie w łowcę demonów. Spodobał mi się zamysł autorki ale wykonanie już mniej. Z całego panteonu polskich, rdzennych mar i widziadeł wykorzystano trzy. Opisano je co prawda całkiem obrazowo ale z drugiej strony sposoby na ich pozbycie brzmiały dla mnie mało magicznie. Nie miały w sobie nic z szamaństwa i magicznej otoczki. A na to właśnie liczyłam. Akcja i zakończenie nie zaskoczyło mnie ani na moment. Chyba za dużo podobnych zakończeń za mną. Nie mogę powiedzieć, że się zawiodłam. Po prostu liczyłam na coś bliższego moim wysmakowanym wyobrażeniom, coś "na moją miarę". Do kawy i ciepłego kocyka w chłodne, jesienne wieczory akurat ale raczej młodzi będą się zachwycać. Starsi czytelnicy od razu prześwietlą autorkę i wszelkie jej zamysły. Stąd moja niska ocena. Ale każdy ma się prawo sam przekonać.