A jeszcze wczoraj było jutro

„… kochamy swoich rodziców, kiedy jesteśmy dziećmi, a potem dopiero, kiedy jesteśmy starzy.”

A może by tak rzucić wszystko i wyjechać w Bieszczady? Albo nad morze, jak Andrzej Stroba, bohater powieści Arkadiusza Borowika „A jeszcze wczoraj było jutro”. Wyjechać i zapomnieć, o tym co jest, o obowiązkach, rachunkach do opłacenia, problemach codzienności… odpuścić, odpocząć od wszystkiego. Bo moi drodzy próbując przeżyć życie, zapominamy o tym co ważne i p[przypomina nam się zbyt późno. Przejmujemy się głupstwami, nie myślimy o tym, że jeszcze wczoraj jakieś jutro dla nas było, ale już dziś może go nie być.

Przedstawiam Wam dziś bardzo mądrą książkę, w której autor oczami głównego bohatera snuje refleksje nad ułomnością naszego życia. Kiedy w zapowiedziach zaproponowałam Wam te książkę i zapytałam, co znalazłoby się na Waszej liście życia, to większość komentujących napisała, że wolałaby takiej listy nie robić. Sądzimy, że jesteśmy młodzi, że jeszcze mamy czas, że to nie dziś. Ale szczerze, kto nam da gwarancję? Wiem, myślę teraz fatalistycznie, zero optymizmu, ale jednak? Nie zawsze mamy czas na wybory. Andrzej Stroba nie miał wyboru, to życie podjęło decyzję za niego. Pewnego dnia dowiedział się, że jest śmiertelnie chory, że w głowie ma bombę, która cyka. Wiadomość ta przewartościowała jego życie i to dosłownie, bo z dnia na dzień stracił pracę, porzucił swoją rodzinę i pojechał rozmyślać nad tym, co jest ważne. Zaryzykowałabym naw...

,,Czerwone cyfry zegara świeciły kształtem godziny szóstej piętnaście. Przez zaciągnięte zasłony przeciskała się szara kwietniowa jasność".

Zamieściłam wam ten cytat, gdyż przez całą książkę przebija się taka delikatność opisywanych rzeczy, czy też otoczenia. Autor jakby już od samego początku zwraca nam uwagę na rzeczy, które normalnie nas nie interesują. Wstając nikt nie myśli o tym co widzi, nie roztrząsa tego. Nasze myśli wędrują do mechanicznych czynności, które trzeba wykonać, aby zaliczyć dzień. Tutaj, naprawdę było inaczej. Bohaterzy nie tylko patrzą, ale i widzą. Czują i wiedzą o tym. Tutaj nasz bohater docenia to, co zaofiarował mu los. Z szacunkiem odnosi się do małżonki, ma bardzo dobry kontakt z córką, która lubi z nim przebywać. Mam wrażenie, że nie tylko świat go lubi, ale i drzewa na które spogląda, ławka na której zasiada i powietrze, które wdycha. Jednym wielkim wstrząsem było dla mnie przeczytać o chwili, która diametralnie zmieniła całe jego życie.

,,-Człowiek powinien umierać młodo(...)
- Co to znaczy młodo? Czterdzieści lat? Dwadzieścia, a może siedem(...)?
-Zanim się zacznie... (...) Zanim zobaczysz, jak głupio ułożony jest świat, zanim przekonasz się, że nie da się tego zmienić... Zanim zaczniesz oglądać śmierć... Zanim zaczniesz sikać przez rurkę..."

Jeśli ktokolwiek z was lubi nie tylko książki z przesłaniem, nie tylko puste słowa, ale prawdziwe zachowania ludzi, którym nie zostało już zbyt wiele czasu i chcą c...

Polecam:) jest inna, świeża