Agathe

"Agathe" to oszczędna proza i choć lubię ten typ literatury, jakoś brakowało mi tu głębszego przesłania, jakiejś nauki, morału. Mamy tu psychiatrę, który odlicza wizyty pacjentów do emerytury. Z jednej strony już nie może się jej doczekać, ale z drugiej jego praktyka lekarska wypełnia całe jego życie, nie ma innych zainteresowań, pozostanie mu tylko pustka. Ten bezsens życia widać także w jego pracy, bo nie angażuje się zbytnio podczas terapii. Dopiero pojawienie się Agathe zmienia coś w jego nastawieniu.

Książka zanim na dobre się rozwinie, już się kończy, jak dla mnie jest jednak zbyt oszczędna w wydarzenia czy opisy, dlatego mam mieszane uczucia.

Doktor, terapeuta, u progu kariery, trochę u progu życia. Czeka. Po prostu czeka.

Ta książka zrobiła na mnie ogromne wrażenie. To krótka i w miarę prosta historia. Trochę taka bez początku i końca, jakby ktoś nas wepchnął w życie bohaterów na chwilę, a potem nagle zamknął nam drzwi przed nosem. To ma jednak sens, bo za tymi drzwiami zostajemy z milionem pytań do samych siebie i refleksją na temat własnego życia.

Ta książka jest o każdym z nas. To historia o więźniach własnych umysłów, przykutych do uporczywych, często nie mających nic wspólnego z rzeczywistością myśli. To dowód na to, że sami potrafimy zgotować sobie piekiełko i nawet nie widzimy, że możemy z niego wyjść. Zamykamy się w klatkach nie zdając sobie sprawy, że ona jest otwarta. Wystarczy popchnąć drzwiczki i zrobić krok w przód.

Przeczytajcie.