Anatomia kłamstwa

Ta książka oparta jest mniej więcej na takim motywie:

Pewnego razu, pewien facet miał bardzo dużo kur. Ale zawsze ktoś mu je kradł.
Facet się zdenerwował i nastawił pułapkę. Pierwszego dnia patrzy, nic się nie złapało. Drugiego, to samo!
Trzeciego patrzy - A tam lis!
I mówi do niego:
- Lisie! To ty kradłeś moje kury!
- Nie! - powiedział lis.
A tak naprawdę to był on.

Zbiór mądrze nazwanych banałów, przedstawionych jako prawdy objawione, na palcach jednej ręki można policzyć przydatne informacje. Myślę, że są lepsze książki na ten temat. Szkoda czasu.

Ten “poradnik” bo ciężko zaklasyfikować pozycję do książek psychologicznych ani też traktować go w tych samych ramach co dylogię “Mindhunter”, został napisany przez byłych agentów CIA, których życie kręciło się wokół przesłuchań.

Czy te nieco ponad 300 stron było warte mojego czasu (w przybliżeniu 6 godzin)? Jak już odeprze się negatywne wrażenie związane z książkami z żółtą okładką i weźmie się “prawdy” autorów przez pół to w gruncie rzeczy, w warunkach laboratoryjnych, ich metody powinny działać. Może nie jest to tak przyjemne jak serial “Magia kłamstwa” (org. Lie to me) ani też nie są to aspekty psychologii behawioralnej oparte na konkretnych badaniach ale finalnie czerpie się z tej lektury dużą przyjemność.

na skalach:

goodreads: 3,5/5

lubimyczytać: 7,0/10

u mnie: 70/100

Najlepsze poradniki mają żółty kolor?!

Lubię ten moment w moim czytelniczym życiu, kiedy przez czysty przypadek trafiam, na coś ciekawego. Tak się do tej pory złożyło, że poradniki, które zainteresowały mnie najbardziej miały żółty kolor okładki. "Anatomia kłamstwa" to pozycja stworzona przez czterech autorów, którzy tematykę kłamstwa poznali od podszewki, poprzez pracę w CIA, oraz prowadzenie szkoleń z zakresu wykrywania kłamstwa nie tylko u osób, które popełniły przestępstwo, ale także u swoich bliskich. Już tak mam, że aby poradnik mnie zainteresował powinno być jak najwięcej przekładów "z życia wziętych" i w tym przypadku właśnie tak było. Czytanie poradników idzie mi wolniej, ale ciężko jest się spodziewać, żeby bardziej profesjonalny, branżowy język "wchodził" na równi z lekką obyczajówką, jednakże jeśli chodzi o język to jest w tej książce dość przystępny dla czytelnika. Polecam.