Opinia na temat książki Ania

Przyznam, że nie jestem entuzjastką tego typu wydawnictw. Nie widzę większego sensu w nakręcaniu spirali tak traumatycznych przeżyć jakie spotkały Annę Przybylską i jej rodzinę. Uważam po prostu, że pewnymi sprawami nie ma potrzeby epatować. Po tę książkę sięgnęłam z uwagi na sympatię jaką zawsze darzyłam zmarłą aktorkę i dlatego, że niebawem przypada kolejna rocznica jej śmierci. Przyznaję, że książka ma swój ciężar gatunkowy. Pośród pięknych wspomnień o Annie Przybylskiej, o jej dzieciństwie i młodości, przewija się też trudny wątek jej zmagań z chorobą. Słowa matki Anny, która prosi aby ciało jej córki zapakowano do białego, a nie czarnego worka głęboko wbijają się w głowę, raniąc serce i duszę. Przywykliśmy, że to dzieci żegnają rodziców. Gdy zaś rodzic musi pożegnać dziecko bo nie jest w stanie go uratować to coś z czym trudno się pogodzić.

Z tej niezbyt obszernej biografii wyłania się obraz Anny jako zwykłej dziewczyny z sąsiedztwa, którą w istocie była. Zawsze miła, zawsze uśmiechnięta, prostolinijna, pełna pozytywnej energii, konsekwentnie podążająca za swoimi marzeniami. Są też momenty, które mimowolnie wywołują uśmiech na twarzy. Czy wiedzieliście, że Anna Przybylska była miłośniczką kiełbasy i wyrobów garmażeryjnych? Że uprawiała spinning, uwielbiała New Balansy, a na Boże Narodzenie kupowała wyłącznie białe poinsecje? I że nade wszystko kochała swoje dzieci? Tego wszystkiego dowiemy się właśnie z tej trochę słodkiej, lecz bardziej gorzkiej biografii.

Książka jest raczej smutna i przygnębiająca, mimo że autorom udało się pokazać sympatyczną Annę Przybylską w zbiorze ciekawych wspomnień i nieznanych anegdot. Biografia jest również bogato ilustrowana zdjęciami aktorki z różnych okresów jej życia. Duży plus za piękne zdjęcie Anny na okładce: pięknej, uśmiechniętej kobiety, żyjącej pełnią życia. Myślę, że właśnie tak powinna być zapamiętana.