Anomalia

No ok, niezła książka, ładnie napisana, dobrze się czyta, lekko i szybko, bo rozdziały krótkie, do tego fabuła oparta na ciekawym założeniu, Dick by się nie powstydził takiego punktu wyjścia, Lem by się nie powstydził … Tylko, że czegoś mi tu brakuje, jakiejś ciekawej myśli, bo możemy się czarować, jak w mętnym posłowiu próbuje to robić Marek Bieńczyk, że pastisz rządzi się swoimi prawami, że misterna konstrukcja i tak dalej, i tym podobne, a mi się wydaje, że w takim razie taka Rekursja Blake Croucha, albo Valis Dicka, mogłyby stopić panu Markowi styki....

Bo co my tu mamy? Średnią obyczajówkę z motywem drugiej szansy, trochę wyświechtanych stereotypów o Amerykanach (świry religijne plus prezydent idiota i tak dalej) trochę nierozwiniętych teorii o naszej (ludzi) roli we wszechświecie i pytań w stylu „co by było gdyby”, trochę zabawy formą. Wyszło z tego naprawdę strawne czytadło, które jednak nie zmusiło mnie do jakiegoś głębszego wysiłku intelektualnego, chociaż nie wykluczam, że po prostu okazałem się za głupi na tę powieść, bo jednak mądrzejsi ode mnie przyznają nagrody literackie, a przynajmniej mam taką nadzieję ;-)

I co z tego, że się dobrze czyta? Pomysł niby fajny, ale początek w pewnym momencie wkurzający. Początek jak początek - 20 procent książki, a każdy rozdzialik o czym innym, bardzo mnie to wkurzało, wyglądało jak wiele miniopowiadań. Była obawa, że jak autor powróci do bohaterów, ja będę ich miała totalnie pomieszanych.
Pewne wynurzenia za bardzo wynurzaste jak dla mnie.
Ot, zwyczajna obyczajówka. Można przeczytać, ale wcale nie trzeba.

A ja, który mówię, że śnisz, również sam śnię.
Czuang-tsy

Tym cytatem rozpoczyna francuski autor swą powieść i nie jest to jedyny cytat na początku. Pamiętam bardzo dobrze, że czyta się to bardzo dobrze, język tłumaczenia jest bez zarzutu, podziwiałem tę potoczystość. Wydanie także bardzo dobre. Podobno, jak piszą w blurbie, za sukcesem tej książki stoi jakoby "głód fikcji". Że niby co? Dotąd wszyscy chcieli czytać tylko o rzeczach, które się wydarzyły aż nastąpił przesyt? Faktem jest niezwykła popularność reportażu i publicystyki politycznej w ostatnich dziesięcioleciach, ale przecież pozycji wyssanych z palca też ukazuje się bez liku.
Odmiennością podejścia Le Telliera jest chyba jego "francuskość": jego książka zajmuje się pewnym problemem filozoficznym (co by było, gdyby zdublowano konkretnych ludzi? jak zareagowaliby na to oni sami, a jak czynniki oficjalne?), który został przedstawiony elegancko i pięknym językiem, ale problem jest na tyle ważny, że natychmiast zapominamy całą treść tej książki. Cóż, Francuzi to znani palabryści.